Alfred Aberdam
Alfred Aberdam (urodzony 14 maja 1894 we Lwowie, zmarł 3 grudnia 1963 w Paryżu) był polskim malarzem oraz członkiem grupy Plastycy Nowocześni.
Życiorys
Studia artystyczne rozpoczął w Akademii Monachijskiej. W trakcie I wojny światowej został powołany do armii austriackiej i wkrótce trafił do niewoli rosyjskiej, gdzie przebywał w obozie dla jeńców wojennych na Syberii. Po powrocie do Polski w 1921 roku, kontynuował naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod okiem profesora Teodora Axentowicza. Następnie rozwijał swoje umiejętności w Berlinie, w pracowni Aleksandra Archipenki, gdzie poznał Zygmunta Menkesa oraz Joachima Weingarta.
Po ukończeniu studiów przeniósł się do Paryża, gdzie aktywnie uczestniczył w licznych wystawach, w tym w Salonach paryskich (Niezależnych i Tuileries) oraz w Wystawie Polskiej Sztuki Nowoczesnej w Galerii Éditions Bonaparte w 1929 roku. W tym miejscu zorganizował swoją pierwszą wystawę indywidualną w 1931. W 1932 roku miał wystawy we Lwowie oraz Warszawie. Od 1933 roku był członkiem grupy Plastycy Nowocześni. W 1935 roku wziął udział w wystawie polskich artystów działających we Francji, która odbyła się w paryskiej Galerie des Beaux-Arts. Po II wojnie światowej zorganizował wystawy indywidualne m.in. w Paryżu (1952), Londynie (1961) i Tel-Awiwie (1962). W 1970 roku w genewskim Petit Palais miała miejsce jego wystawa retrospektywna.
Przypisy
Bibliografia
Wanda M. Rudzińska, Alfred Aberdam, [w:] Joanna Pollakówna, Malarstwo polskie między wojnami 1918-1939, Warszawa 1982, ISBN 83-221-0191-0, s. 337.
