Alfonso „Capi” Montemayor Crespo (ur. 28 kwietnia 1922 w Ciudad Victoria, zm. 23 listopada 2012 w Leónie) był meksykańskim piłkarzem, który grał na pozycji środkowego obrońcy.
Kariera klubowa
Montemayor przyszedł na świat w Ciudad Victoria jako najmłodszy z pięciu braci w rodzinie o sportowych tradycjach. W młodości wielokrotnie reprezentował stan Tamaulipas w dyscyplinach takich jak lekkoatletyka, baseball oraz piłka nożna. Początkowo grał na pozycji napastnika, jednak z czasem przeszedł na pozycję obrońcy. W wieku 21 lat, wraz z kolegą Raúlem Varelą, został zaproszony przez Sebastiána Martíneza, prezesa nowo powstałego klubu Club León, do dołączenia do zespołu. Mimo propozycji z takich drużyn jak Club América czy ADO, zdecydował się na grę w Leónie, gdzie zadebiutował 7 maja 1944 roku w zwycięskim meczu kwalifikacyjnym z Atlasem, wygranym 5:1, co zapewniło drużynie możliwość występów w najwyższej lidze. Od razu stał się kluczowym zawodnikiem i liderem zespołu, tworząc podstawowy duet stoperów z Antonio Battaglią, z którym przyjaźnił się również poza boiskiem. Słynny incydent miał miejsce 9 maja 1946 roku, kiedy to podczas meczu z Américą uratował życie argentyńskiemu napastnikowi Florencio Caffarattiemu, który przypadkowo dotknął linii energetycznej. Na znak wdzięczności Caffaratti wręczył mu pamiątkową monetę, a po sezonie przeniósł się do FC Barcelona.
Montemayor z Leónem zdobył wicemistrzostwo kraju, a także trzy tytuły mistrza Meksyku w latach 1948, 1949 i 1952. W 1948 roku wygrał krajowy superpuchar, Campeón de Campeones, a w 1949 roku zdobył krajowy puchar, Copa México. W latach 1952 i 1953 zajął z Leónem drugie miejsca w superpucharze i pucharze Meksyku. Przez niemal dziesięć lat był zawodnikiem Leónu, uznawanym za legendę i symbol klubu, a także idola kibiców, występując z numerem 3 na koszulce i pełniąc funkcję kapitana w czasie największych sukcesów drużyny. Karierę piłkarską zakończył w wieku 35 lat w drugoligowym Club San Sebastián de León z powodu kontuzji kolana.
Kariera reprezentacyjna
W 1947 roku Montemayor został powołany do reprezentacji Meksyku przez węgierskiego selekcjonera György Ortha na mistrzostwa NAFC, które były oficjalnymi mistrzostwami Ameryki Północnej. Zadebiutował w kadrze narodowej podczas tych rozgrywek 13 lipca 1947 roku w zwycięskim meczu 5:0 z USA, a jego drużyna, w której pełnił rolę kapitana, ostatecznie wygrała ten turniej. W 1950 roku znalazł się w składzie meksykańskiej reprezentacji na mistrzostwa świata w Brazylii, ogłoszonym przez trenera Octavio Viala, po wcześniejszej grze w eliminacjach do mundialu. Na mistrzostwach ponownie był kapitanem drużyny, ale zagrał tylko w pierwszym meczu z Brazylią (0:4), w którym niemal cały czas grał z złamanym żebrem. Z powodu tej kontuzji nie wystąpił w dwóch kolejnych meczach; jego miejsce lidera zajął Horacio Casarín, a drużyna po trzech porażkach zajęła ostatnie miejsce w grupie. W 1952 roku rozegrał jeszcze trzy mecze w mistrzostwach panamerykańskich, a w 1954 roku był blisko występu na mistrzostwach świata w Szwajcarii, ale ostatecznie nie został powołany z powodu kontuzji.
Od 1948 roku był żonaty z Aurą Gómez, z którą miał pięcioro dzieci: Alfonso, Gerardo, Guillermo, Jesúsa i Maríę. Zmarł w wieku 90 lat, po kilku dniach hospitalizacji, w wyniku powikłań nerkowych.
Przypisy
