Alfonso Manrique de Lara y Solís (urodzony między 1471 a 1476 w Segura de León, zmarł 28 września 1538 w Sewilli) był hiszpańskim kardynałem.
Życiorys
Alfonso przyszedł na świat pomiędzy 1471 a 1476 rokiem w Segura de León, jako syn Rodriga Manrique i Elviry Castañedy. Kształcił się na Uniwersytecie w Salamance, gdzie uzyskał tytuł doktora, a następnie objął stanowisko archidiakona w Toro oraz został kanonikiem kapituły w Salamance. 6 września 1499 roku został wybrany na biskupa Badajozu. Po śmierci Izabeli Kastylijskiej, Manrique opowiedział się po stronie Filipa I oraz jego syna Karola V, stając w opozycji do Ferdynanda Aragońskiego. W związku z tym król uwięził biskupa, który odzyskał wolność dopiero po podpisaniu porozumienia pomiędzy Ferdynandem a Maksymilianem I. W 1516 roku został przeniesiony do diecezji Kordoba, a siedem lat później objął stanowisko arcybiskupa Sewilli. Był członkiem hiszpańskiej Rady Królewskiej oraz pełnił funkcję inkwizytora generalnego. 22 lutego 1531 roku został mianowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Callisto. Zmarł 28 września 1538 roku w Sewilli.
