Alfonso Ferrero La Marmora
Alfonso Ferrero La Marmora (urodzony 18 listopada 1804, zmarły 5 stycznia 1878) był włoskim generałem oraz politykiem, uznawanym za jedną z kluczowych postaci włoskiego Risorgimento. Był młodszym bratem generała Alessandra La Marmory.
Po ukończeniu edukacji w szkole wojskowej, w 1823 roku rozpoczął służbę w armii królestwa Sardynii, uzyskując rangę porucznika artylerii. W 1845 roku awansował na majora, a w 1848 roku na generała brygady. Uczestniczył w różnych starciach wojsk piemonckich z Austrią w czasie pierwszej włoskiej wojny o niepodległość. 5 sierpnia 1848 roku uwolnił króla Karola Alberta, który został uwięziony w rewolucyjnym Mediolanie.
W latach 1855–1856 dowodził oddziałami sardyńskimi podczas wojny krymskiej. Podczas drugiej włoskiej wojny o niepodległość w 1859 roku był dowódcą wojsk sardyńskich. Pełnił funkcję gubernatora Neapolu od 1861 do 1864 roku. W latach 1864–1866 sprawował urząd premiera Włoch w dwóch rządach: La Marmora I do 31 grudnia 1865 oraz La Marmora II. Po porażce pod Custozą został oskarżony o zdradę. W obronie swoich działań opublikował dokumenty, co zostało uznane za zdradę tajemnic państwowych.
