Alfonso Carafa (urodzony 16 lipca 1540 w Neapolu, zmarł 29 sierpnia 1565 tamże) był włoskim kardynałem.
Życiorys
Alfonso przyszedł na świat 16 lipca 1540 roku w Neapolu, jako najstarszy potomek markiza Antonia Carafy oraz Brianny Beltrano. Kształcił się w zakresie literatury włoskiej, łacińskiej i greckiej pod okiem Giovaniego Paola Flavia. Jego wuj, Gian Pietro Carafa, powołał go na kanonika kapituły katedralnej w Neapolu, a niedługo potem Alfonso objął stanowisko szambelana papieskiego oraz protonotariusza apostolskiego. 15 marca 1557 roku został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię San Nicola in Carcere. 9 kwietnia tego samego roku został wybrany na arcybiskupa Neapolu i mianowany administratorem apostolskim diecezji do momentu osiągnięcia 27 lat, co było wymagane przez prawo kanoniczne. Sześć dni po wyborze przyjął święcenia diakonatu. W latach 1557–1558 pełnił rolę legata a latere na dworze Filipa II, a w jesieni 1558 roku był także regentem Kamery Apostolskiej. W następnym roku objął stanowisko Bibliotekarza Kościoła Rzymskiego, a 26 kwietnia 1660 roku został awansowany do rangi kardynała prezbitera i otrzymał kościół tytularny Ss. Ioannis et Pauli. W czerwcu tego samego roku padł ofiarą fałszywych oskarżeń o kradzież z Kamery Papieskiej, co doprowadziło do jego aresztowania w Zamku Świętego Anioła na kilka miesięcy. W wyniku tego zdarzenia został pozbawiony stanowiska regenta, nałożono na niego grzywnę w wysokości 100 tysięcy skudów oraz wydalono z Rzymu. Dwa lata później, dzięki papieżowi Piusowi VI, powrócił do archidiecezji neapolskiej i wziął udział w soborze trydenckim. 16 kwietnia 1654 roku przyjął święcenia kapłańskie, a 30 czerwca 1565 roku sakrę biskupią. Zmarł na skutek wysokiej gorączki 29 sierpnia 1565 roku w Neapolu.
