Alfonsa Kanigowska (ur. 13 lipca 1858 w Sulerzyżu, zm. 22 listopada 1948 w Rudnikach k. Częstochowy) – była polską malarką.
Życiorys
Urodziła się w rodzinie ziemiańskiej. Swoje studia malarskie rozpoczęła w prywatnej szkole malarstwa i sztuki stosowanej, którą założyła w Warszawie Bronisława Poświkowa, dedykowaną dla kobiet. Nauczycielami Kanigowskiej byli Kazimierz Alchimowicz, a także Wojciech Gerson, u którego pobierała dodatkowe lekcje. Po ukończeniu nauki, kontynuowała kształcenie w Paryżu, a następnie podróżowała po Europie, odwiedzając Szwajcarię, Włochy oraz Ukrainę. Po powrocie do Polski osiedliła się w Warszawie, jednak w 1915 roku przeniosła się do swojej posiadłości w Rudnikach, niedaleko Częstochowy. Jej twórczość obejmowała malarstwo sztalugowe, w tym martwe natury, kwiaty, pejzaże oraz portrety. Ponadto, tworzyła gobeliny oraz malowidła na tkaninach, takie jak wachlarze i parawany, a także rzeźbiła miniatury w kości słoniowej. Swoje prace prezentowała w krakowskim Towarzystwie Przyjaciół Sztuk Pięknych, warszawskim Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych oraz w Salonie Sztuk Pięknych Krywulta. Uczestniczyła także w wystawach organizowanych w Wilnie i Lwowie. Aktywnie angażowała się w życie kulturalne Częstochowy. Zmarła w swojej posiadłości 22 listopada 1948 roku.
