Alfons Zielonko (urodzony 20 września 1907 w Białymstoku, zmarły 31 grudnia 1999 w Warszawie) był polskim architektem krajobrazu oraz projektantem terenów zielonych.
Życiorys
Był synem Konstantego. Uczęszczał do Państwowej Średniej Szkoły Ogrodniczej w Wilnie, którą ukończył w 1927 roku. Następnie przeniósł się do Katowic, gdzie podjął pracę w Biurze Projektów Dyrekcji Ogrodów Miejskich. W 1933 roku wrócił do Wilna, gdzie został instruktorem, a później nauczycielem w swojej macierzystej szkole. Kontynuował naukę w poznańskiej Państwowej Szkole Ogrodniczej, którą ukończył w 1936 roku, zdobywając tytuł dyplomowanego ogrodnika. W 1937 roku, po zdobyciu I nagrody w konkursie Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego na zagospodarowanie przestrzenne Państwowej Szkoły Ogrodniczej w Ursynowie, przeniósł się do Warszawy, gdzie rozpoczął pracę jako wykładowca ogrodnictwa ozdobnego.
Po wybuchu II wojny światowej został wicedyrektorem oraz nauczycielem w Szkole Ogrodniczej w Ursynowie, a także nauczycielem w Miejskiej Szkole Ogrodniczo-Rolniczej. Od 1941 roku był zaangażowany w konspiracyjną działalność Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, gdzie prowadził wykłady na tajnych kompletach.
Po wojnie kontynuował swoją pracę jako wicedyrektor, a później dyrektor ursynowskiego Państwowego Liceum Ogrodniczego. Równocześnie studiował na Wydziale Ogrodniczym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, gdzie uzyskał dyplom w 1946 roku i pozostał na uczelni jako pracownik naukowy. W 1949 roku przez rok pracował w Pracowni Zieleni Zakładu Osiedli Robotniczych oraz współorganizował Pracownię Zieleni Centralnego Biura Projektów Architektonicznych i Budownictwa. W 1950 roku został prodziekanem Wydziału Ogrodniczego, a w 1953 roku objął funkcję prorektora SGGW, którą pełnił do 1962 roku (a następnie od 1965 do 1969 roku). Od 1950 roku był zastępcą profesora, a w 1954 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego. W 1951 roku był współzałożycielem Katedry Kształtowania i Zdobienia Krajobrazu, a trzy lata później z jego inicjatywy powołano Sekcję Kształtowania Terenów Zieleni, która od 1970 roku przekształciła się w Instytut Kształtowania Terenów Zieleni i Ochrony Przyrody. Od 1953 roku był członkiem PZPR oraz aktywnie uczestniczył w działalności ZBoWiD i Frontu Jedności Narodu, będąc członkiem Prezydium Stołecznego Komitetu FJN w latach 1968-1983. Alfons Zielonko był dyrektorem Sekcji, a później Instytutu aż do przejścia na emeryturę w październiku 1977 roku.
Zmarł w Warszawie i został pochowany na nowym cmentarzu na Służewie (kwatera 81, grób nr 8).
Działalność naukowa
Alfons Zielonko specjalizował się w problematyce planowania zieleni, pracując nad zasadami tworzenia normatywów i wskaźników stosowanych w kształtowaniu zieleni miejskiej. W uznaniu jego dorobku naukowego, uchwałą Senatu SGGW-AR z 23 lutego 1987 roku, otrzymał tytuł doctora honoris causa. W jego dorobku znajdują się 14 prac naukowo-badawczych, 74 publikacje popularnonaukowe, 54 recenzje prac naukowych oraz ponad 100 artykułów i felietonów dotyczących architektury krajobrazu. Był również założycielem i przez dwadzieścia lat redaktorem naczelnym miesięcznika „Ogród, Park, Krajobraz”, który później zmienił nazwę na „Ogrodnictwo”. Równolegle z pracą naukowo-dydaktyczną w SGGW uczestniczył w działalności wielu organizacji zawodowych i społecznych. Należał do grona założycieli Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Ogrodnictwa w Naczelnej Organizacji Technicznej, gdzie przez osiemnaście lat pełnił funkcję prezesa, a także przewodniczył Polskiemu Towarzystwu Miłośników Róż. Był wiceprezesem Polskiego Związku Działkowców oraz członkiem Stowarzyszenia Architektów Polskich, Towarzystwa Urbanistów Polskich, Sekcji Dendrologicznej Polskiego Towarzystwa Botanicznego oraz Sekcji Architektury Krajobrazu V Komitetu Nauk Ogrodniczych Polskiej Akademii Nauk. Uczestniczył w pracach rad naukowych Instytutu Urbanistyki i Architektury, Instytutu Hodowli i Aklimatyzacji Roślin oraz Państwowej Rady Ochrony Przyrody. Współpracował z Komisją Opieki nad Cmentarzami i Kwaterami Wojennymi, gdzie pełnił rolę eksperta.
Ordery i odznaczenia
- Order Sztandaru Pracy I klasy (1985)
- Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1989)
- Order Sztandaru Pracy II klasy
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1961)
- Złoty Krzyż Zasługi (28 września 1954)
- Krzyż Partyzancki
- Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (19 stycznia 1955)
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności Kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności Kraju”
- Medal Komisji Edukacji Narodowej (1974)
- Medal im. Bolesława Rumińskiego
- Złoty Medal za Rozwój Ogrodnictwa Polskiego
- Odznaka Zasłużony Nauczyciel PRL
- Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”
- Odznaka „Zasłużony Pracownik Rolnictwa”
- Złota Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (1961)
- Złota Odznaka Honorowa NOT (1964)
- Złota Odznaka za Zasługi dla SGGW (1985)
Przypisy
Bibliografia
Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, s. 1537–1538.
Linki zewnętrzne
