Alfons Welke
Alfons Welke (ur. 1827, zm. 1905 r. w Kielcach) był architektem, przedsiębiorcą budowlanym oraz kolekcjonerem minerałów.
Życiorys
Wywodził się z ubogiej szlachty ewangelickiej. W 1844 roku ukończył Gimnazjum Realne w Warszawie, a trzy lata później Szkołę Sztuk Pięknych. Podczas praktyki budowlanej nadzorował prace związane z przebudową kościoła na cmentarzu Powązkowskim. W 1854 roku zdał egzaminy przed Radą Budowniczą Królestwa Polskiego oraz w Cesarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, zdobywając tytuł architekta artysty i uprawnienia do prowadzenia prac budowlanych w całym Imperium Rosyjskim. W latach 1854–1857 był nauczycielem akademickim.
Od 1857 roku związany był z Kielecczyzną, gdy objął stanowisko budowniczego powiatu stopnickiego. W 1864 roku przeniesiono go na równorzędne stanowisko w powiecie miechowskim. Po utworzeniu guberni kieleckiej został mianowany inżynierem-architektem powiatu kieleckiego. W 1869 roku osiedlił się w Kielcach przy ulicy Domaszowskiej. W latach 70. XIX wieku był aktywnym propagatorem ozdobnych wapieni kieleckich, znanych jako „marmury”. Jego kolekcje minerałów zdobyły medale na wystawach w Moskwie i Wiedniu. W 1876 roku zrezygnował z urzędniczej posady i wspólnie z Józefem Cocellim oraz Augustem Rephanem założył spółkę „Przedsiębiorstwo Kopalń Marmurów Kieleckich”, obecnie funkcjonującą jako Świętokrzyskie Kopalnie Surowców Mineralnych S.A.. Pełnił funkcję prezesa zarządu przez 16 lat, po czym powrócił do służby rządowej. W latach 1892–1895 był budowniczym miasta Kielce. Był również członkiem dozoru ewangelickiego oraz od 1876 roku członkiem zarządu straży ogniowej.
Żonaty z Amelią z Siwickich, z którą miał sześcioro dzieci. Zmarł 2 listopada 1905 roku w Kielcach i został pochowany na Cmentarzu Starym.
Zrealizowane projekty i wykonywane prace
- Szpital Św. Trójcy w Piotrkowie Trybunalskim – 1852
- Cmentarz żydowski w Bodzentynie – 1867
- Rozbudowa kościoła parafialnego w Brzezinach – 1870
- Udział w przebudowie gmachu szpitala św. Aleksandra – 1871
- Udział w przebudowie budynku poczty głównej – 1874
- Łaźnia miejska (budynek przy ulicy Piotrkowskiej 39) – 1875
- Przedłużenie ulicy Konstantego (Sienkiewicza) – ok. 1892
- Rzeźnia miejska (nieistniejący budynek przy ulicy Zagórskiej) – 1900
Przypisy
Bibliografia
Szczepański J., Architekci i budowniczowie, Warszawa-Kraków 1990
