Alfons VII Imperator
Alfons VII, znany także jako Alfons Dobry (ur. 1 marca 1105, zm. 21 sierpnia 1157) był królem Galicii od 1111 roku oraz królem Leónu i Kastylii od 1126 roku. W 1135 roku został ukoronowany na cesarza Hiszpanii.
Życiorys
Był synem Urraki Kastylijskiej oraz hrabiego Burgundii, Rajmunda. Jego zwierzchnictwo uznali władcy Aragonii, Nawarry, Barcelony, a także Tuluzy i Montpellier w południowej Francji. W 1135 roku przyjął tytuł cesarza całej Hiszpanii. Po roku 1140 rozpoczął zbrojną kampanię w Andaluzji, zdobywając Kordobę.
Alfons VII był dwukrotnie żonaty. W listopadzie 1128 roku ożenił się z Berengarią z Barcelony, córką Ramona Berenguera III, hrabiego Barcelony. Berengaria zmarła w 1149 roku, a ich małżeństwo doczekało się czwórki dzieci:
- Sancha III Upragnionego (1134–1158),
- Ferdynanda II (1137–1188),
- Sanchę (1137–1179), która wyszła za mąż za Sancha VI Mądrego, króla Nawarry,
- Konstancję (1141–1160), poślubioną Ludwikowi VII, królowi Francji.
W 1152 roku Alfons poślubił Ryksę, córkę Władysława II Wygnańca. Z tego związku przyszła na świat córka Sanca (1155–1208), która została żoną Alfonsa II Aragońskiego, oraz prawdopodobnie syn Ferdynand.
Genealogia
Przypisy
Bibliografia
Słownik władców Europy średniowiecznej. Wydawnictwo Poznańskie 1998
