Alfons V Aragoński
Alfons V Aragoński, znany również jako Wspaniałomyślny (ur. 1396, zm. 27 czerwca 1458), był królem Aragonii, Sardynii, Korsyki oraz hrabią Barcelony od 1416 do 1458 roku. Ponadto, pełnił funkcję króla Neapolu (pod imieniem Alfons I) od 1442 do 1458 roku, a także był gonfaloniere papieskim.
Życiorys
Był synem Ferdynanda I i jednym z najbardziej wyróżniających się władców epoki renesansu.
Utrzymywał kontakty z królestwem Etiopii. W 1428 roku otrzymał list od władcy Etiopii, Yeshaqa I, który proponował zawarcie małżeństwa oraz sojuszu przeciwko muzułmanom. W 1430 roku zawarł pokój z Egiptem, a w 1446 roku z Cyprem.
W 1421 roku bezdzietna królowa Neapolu, Joanna II, adoptowała Alfonsa w zamian za wsparcie floty aragońskiej w obronie przed flotą Ludwika III Andegaweńskiego. Plany przejęcia rządów w Neapolu za życia Joanny nie powiodły się z powodu buntu mieszkańców Neapolu przeciwko Aragończykom. Alfons wrócił do planów zdobycia Neapolu w 1435 roku. W bitwie morskiej pod Ponzą flota aragońska poniosła porażkę, a Alfons został wzięty do niewoli. Po odzyskaniu wolności, zdobył jednak Neapol w 1442 roku.
Ożenił się z Marią Kastylijską, córką króla Kastylii Henryka III Chorowitego oraz Katarzyny Lancaster, córki Jana z Gandawy. Nie doczekali się jednak dzieci. Spadkobiercą królestwa Neapolu został jego nieślubny syn, Ferdynand I Ferrante, natomiast królestwa Aragonii – jego brat Jan II Aragoński.
