Alfons Wacław Schulz, znany również jako Szulc (urodzony 5 marca 1872 w Tymawie, zmarł 25 czerwca 1940 w KL Stutthof) był polskim duchownym katolickim oraz działaczem narodowym na Pomorzu, który pełnił funkcję senatora III kadencji w II RP.
Życiorys
Alfons Schulz przyszedł na świat w rodzinie rolniczej, jako syn Jakuba (urodzonego około 1836) oraz Marii z Binerowskich (1842–1909). Uczył się w biskupim progimnazjum Collegium Marianum w Pelplinie w latach 1880–1890, a następnie kontynuował naukę w gimnazjum klasycznym w Starogardzie, gdzie w 1893 roku uzyskał maturę. Po tym etapie kształcenia podjął studia z zakresu filozofii i teologii w Seminarium Duchownym w Pelplinie, a 27 marca 1898 roku przyjął święcenia kapłańskie.
W swojej karierze kapłańskiej pełnił funkcję wikariusza w kilku parafiach, w tym w:
- Trójcy Świętej w Oliwie,
- św. Ignacego Loyoli w Starych Szkotach,
- Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Chełmnie,
- Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Kartuzach,
- Świętej Trójcy w Wejherowie,
- św. Michała Archanioła w Lipuszu,
- Ścięcia św. Jana Chrzciciela w Chojnicach (1902–1906).
Od lipca 1906 do 1931 roku był proboszczem w parafii św. Apostołów Piotra i Pawła w Konarzynach na Kaszubach. Był aktywny w polskich organizacjach społeczno-kulturalnych, do których należał m.in. Towarzystwo Naukowe w Toruniu (1897–1921) oraz Stowarzyszenie „Straż”, które promowało polskie publikacje w środowiskach wiejskich. W 1909 roku założył w Konarzynach kółko rolnicze, którym kierował, a od 1912 roku był prezesem Związku Kół Śpiewaczych Okręgu Czerskiego. Dodatkowo, w latach 1916–1918 pełnił rolę delegata Towarzystwa Czytelni Ludowych w powiecie człuchowskim.
W grudniu 1918 roku uczestniczył w Polskim Sejmie Dzielnicowym w Poznaniu, a od tego samego miesiąca przewodniczył Radzie Ludowej dla powiatu człuchowskiego z siedzibą w Konarzynach. Został aresztowany przez władze niemieckie i przetrzymywany w Człuchowie przez dwa miesiące; w sprawie jego uwolnienia interweniowały różne organizacje polskie. Po zwolnieniu dołączył do Komisji Granicznej, gdzie przyczynił się do pozostawienia w granicach Polski kilku wiosek, w tym Konarzyn oraz Ciecholew.
W 1926 roku założył Towarzystwo Robotników w Konarzynach oraz był inicjatorem powstania lokalnego oddziału Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Zasiadał w Sejmiku Powiatowym w Chojnicach i kierował zarządem powiatowym Pomorskiego Towarzystwa Rolniczego w Tczewie. Pełnił również szereg funkcji w Kościele, takich jak wicedziekan i dziekan dekanatu chojnickiego (1924–1931), wizytator nauki religii w dekanacie oraz uczestnik diecezjalnego synodu w Pelplinie w grudniu 1928 roku. W wrześniu 1931 roku został przeniesiony na probostwo w Subkowach koło Tczewa.
W latach 1930–1935 zasiadał w Senacie RP, gdzie został wybrany z listy państwowej Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. Jego współpraca z BBWR spotkała się z krytyką ze strony pomorskiego Stronnictwa Narodowego.
Po rozpoczęciu II wojny światowej, 9 września 1939 roku został aresztowany przez Niemców i przetrzymywany w obozie przejściowym w Tczewie, a następnie w obozie Neufahrwasser (Nowy Port). Stamtąd trafił do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, z którego został zwolniony. Ponownie aresztowany przez Niemców 29 lutego 1940 roku, trafił do KL Stutthof (numer obozowy 1021), gdzie 25 czerwca 1940 roku został zamordowany (utopiony w wannie). Na początku pochowano go na cmentarzu w Gdańsku-Zaspie, a w marcu 1946 roku jego szczątki przeniesiono na cmentarz parafialny w Subkowach.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (30 kwietnia 1927)
Srebrny Krzyż Zasługi (26 czerwca 1926)
Przypisy
Bibliografia
Henryk Mross, Alfons Schulz, [w:] Polski Słownik Biograficzny, tom XXXVI, 1995.
