Alfons Rzeszotarski
Alfons Rzeszotarski (ros. Альфонс Александрович Ржешотарский; urodzony 3 listopada 1847 roku we wsi Klwatka Szlachecka, zmarły 16 lub 29 stycznia 1904 roku w Petersburgu) był metalurgiem oraz metaloznawcą polskiego pochodzenia.
Życiorys
Ukończył gimnazjum w Radomiu, a następnie podjął studia w warszawskiej Szkole Głównej, które kontynuował na wydziale mechanicznym Instytutu Technologicznego w Petersburgu, gdzie uzyskał dyplom inżyniera technologa w 1875 roku.
Po krótkim okresie pracy w Zakładach Putiłowskich, przeszedł do Zakładów Obuchowskich, gdzie stał się bliskim współpracownikiem Dmitrija Czernowa. W 1878 roku objął kierownictwo stalowni bessemerowskiej po Czernowie. W 1889 roku został uhonorowany złotym medalem przez ministerstwo marynarki wojennej.
W 1895 roku w Zakładach Obuchowskich założył pierwsze laboratorium metalurgiczne w Imperium Rosyjskim, które prowadził. W 1899 roku został głównym metalurgiem Zakładów Obuchowskich.
Od 1876 roku angażował się w działalność naukową, publikując artykuły w czasopismach branżowych. W 1900 roku odmówił objęcia katedry na Warszawskim Instytucie Politechnicznym im. Cara Mikołaja II, a w 1902 roku został kierownikiem Katedry Metalurgii na Państwowym Uniwersytecie Politechnicznym w Sankt Petersburgu.
Zmarł na skutek zapalenia płuc i został pochowany na warszawskich Starych Powązkach (kwatera 28-4-16/17).
Publikacje książkowe
- Tieorija zakałki (1882)
- Mietałłurgija stali (1884)
- Mikroskopiczeskoje issledowanije żeleza, stali i czuguna (1898)
Przypisy
Bibliografia
Rzeszotarski Alfons, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2017-05-27].
Polski wkład w przyrodoznawstwo i technikę. Słownik polskich i związanych z Polską odkrywców, wynalazców oraz pionierów nauk matematyczno-przyrodniczych i techniki. T. III: M–R. Warszawa: 2015, s. 503–504. ISBN 978-83-7545-572-4.
