Alfons Ignacy Rogosz, OFM (ur. 28 lipca 1858 w Wierzchu, zm. 25 marca 1934 w Panewnikach) był polskim księdzem katolickim oraz franciszkaninem.
Życiorys
Alfons Rogosz, który przyszedł na świat jako Ignacy w Wierzchu koło Prudnika 28 lipca 1858, był piątym dzieckiem w rodzinie. Miał młodszego brata, Wilhelma Rogosza. Swoją edukację rozpoczął w gimnazjum w Prudniku, gdzie zetknął się z franciszkanami z lokalnego klasztoru. W 1870 roku franciszkanie założyli szkołę dla chłopców, znaną jako kolegium serafickie, w Górze Świętej Anny. Pod wpływem o. Ignacego Jeilera, Rogosz postanowił przenieść się do tego kolegium, aby zostać franciszkaninem.
Pracował duszpastersko w Holandii, Belgii, Nadrenii i Westfalii, a następnie powrócił na Śląsk. Jako misjonarz odwiedzał wszystkie większe miejscowości na Śląsku, co zaowocowało nadaniem mu przez papieża Leona XIII tytułu Misjonarza Apostolskiego. Został gwardianem na Górze Świętej Anny, gdzie zmodernizował wszystkie stacje kalwaryjskie oraz zniwelował niebezpieczne osuwisko między kościołem klasztornym a kaplicą św. Rafała, w miejscu którego powstała później grota ku czci Matki Bożej. W 1905 roku był jednym z inicjatorów budowy klasztoru w Borkach Wielkich.
Po zakończeniu I wojny światowej przeniósł się do Polski i osiedlił w komisariacie panewnickim. W latach 1924–1925 pełnił funkcję przełożonego klasztoru franciszkanów w Choczu, a w 1923 roku został pierwszym magistrem nowicjatu w Wieluniu.
Zmarł 25 marca 1934 roku w Panewnikach podczas uroczystości Zwiastowania Pańskiego. Został pochowany w kwaterze franciszkanów na cmentarzu panewnickim. Jego brat Wilhelm odprawił pogrzeb, a kondukt żałobny poprowadził Wilhelm Kasperlik.
Kolumban Sobota w swojej kronice napisał: „Był to prawdziwy syn św. Franciszka, vir exemplaris et perfectus. Lud go uważał za świętego i z wielkim zaufaniem modlił się na jego grobie. Opowiadają, że doznali różnorakich łask przy tym grobie”.
Przypisy
