Alfons Piorunowski, znany również jako Zbigniew Leliwa, Muzyk, Plenipotent, Stefan (ur. 2 sierpnia 1897 w Warszawie, zm. 1944 tamże) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz na rzecz niepodległości.
Życiorys
Urodził się 2 sierpnia 1897 roku w Warszawie, w rodzinie Aleksandra i Wiktorii z Ożarkowskich. Wczesną edukację rozpoczął w Szkole Handlowej w Pruszkowie, a szóstą klasę ukończył w Gimnazjum Mariana Rychłowskiego w Warszawie w 1916 roku. Następnie kontynuował naukę na Wydziale Budowlanym Szkoły Przemysłowo-Technicznej Jana Dal-Trozzo w Warszawie.
W 1915 roku ochotniczo wstąpił do batalionu warszawskiego POW. Od marca 1916 roku uczęszczał do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, a później objął stanowisko komendanta Okręgu I POW w Pruszkowie oraz zastępcy Komendanta Obwodu XI POW. W listopadzie 1918 roku, jako dowódca kompanii Obwodu XV POW, brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie. Od tego momentu służył w 2 pułku piechoty Legionów. W pierwszej połowie 1919 roku ponownie uczęszczał do Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie, po czym wrócił do swojego pułku. Od sierpnia tego roku pełnił funkcję oficera wywiadowczego w sztabie 2 Dywizji Piechoty Legionów, a od października był dowódcą szkoły dla „wywiadowców frontowych i dywersyjnych” przy tej dywizji. W sztabie zajmował się sprawami „defensywy”, a w listopadzie 1919 roku został komendantem Stacji Kontrolnej L.5 stacjonującej w Smolewiczach. Od marca 1920 roku był referentem stacji kontrolnych w Oddziale II sztabu Frontu Litewsko-Białoruskiego. Od lipca 1920 roku dowodził konnym oddziałem wywiadowczym w grupie mjr. Mariana Zyndram-Kościałkowskiego. Od października tego roku był oficerem Oddziału II sztabu Wojska Litwy Środkowej. W grudniu 1920 roku objął dowództwo szwadronu żandarmerii polowej szefostwa Służby Bezpieczeństwa Wojska Litwy Środkowej w Wilnie, a od kwietnia 1921 roku był inspektorem wyszkolenia w Komendzie Głównej Związku Bezpieczeństwa Kraju w Wilnie. Następnie przeszedł do rezerwy, z przydziałem do 2 pułku piechoty Legionów.
16 listopada 1923 roku został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 2239,5 lokatą w korpusie oficerów piechoty, a także wcielony do 2 pułku piechoty Legionów. W styczniu 1924 roku przydzielono go do Powiatowej Komendy Uzupełnień Suwałki na stanowisko oficera instrukcyjnego. W tym samym miesiącu przeniesiono go z 2 do 6 pułku piechoty Legionów w Wilnie, pozostawiając na dotychczasowym stanowisku w PKU Suwałki. We wrześniu 1924 roku został odkomenderowany do Ekspozytury Nr 1 Oddziału II Sztabu Generalnego. W październiku tego roku przydzielono go ponownie do macierzystego pułku, z zachowaniem odkomenderowania w Ekspozyturze Nr 1 Oddziału II SG. Po odbyciu kursu w 3 pułku Saperów Wileńskich (od listopada 1924 roku do września 1925 roku) powrócił do 6 pp Leg. na stanowisko dowódcy plutonu, a później dowodził kompanią w tym pułku. Od lipca 1928 roku pełnił funkcję referenta dyscypliny i bezpieczeństwa w Komendzie Placu w Wilnie. Przed wybuchem II wojny światowej pracował w Samodzielnym Referacie Informacyjnym przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie. Od 22 grudnia 1934 roku był kierownikiem SRI DOK nr III w Grodnie.
W czasie okupacji początkowo angażował się w działalność Związku Odbudowy Rzeczypospolitej. Od kwietnia 1942 roku pełnił funkcję szefa Wydziału II Komendy Okręgu Warszawa Armii Krajowej. Po odwołaniu z tego stanowiska we wrześniu 1943 roku pozostawał w dyspozycji Komendy Głównej Armii Krajowej. 22 kwietnia 1944 roku objął stanowisko kierownika komórki „Kasyno”, odpowiedzialnej za bezpieczeństwo Oddziału II Komendy Głównej, z wyjątkiem kontrwywiadu.
Zaginął podczas powstania warszawskiego.
Awanse
plutonowy – przed listopadem 1918 roku
podporucznik – 1919
porucznik
kapitan – 1923
major – 3 maja 1944 roku
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami – 3 października 1944
Srebrny Krzyż Zasługi – 19 marca 1935 „za zasługi w służbie wojskowej”
Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej – 3 marca 1926
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Artur A. Ochał, Suwalski adwokat w służbie wywiadu II RP. Mec. Antoni Radziukiewicz i jego związki z wywiadem i dywersją pozafrontową [online], s. 891 [dostęp 2019-04-30] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-30].
