Alfons Orleański
Alfons Orleański, właściwie: Alfonso María Francisco Antonio Diego de Orleans y Borbón (ur. 12 listopada 1886 w Madrycie, zm. 6 sierpnia 1975 w Sanlúcar de Barrameda) – był infantem hiszpańskim, księciem Galliery oraz pilotem wojskowym.
Urodził się jako najstarszy z trzech synów infantów Antoniego Orleańskiego, księcia Galliery, oraz Eulalii de Borbón. Jego ojciec był synem Antoniego Orleańskiego, księcia Francji i Montpensier, a matka była córką królowej Izabeli II oraz siostrą króla Alfonsa XII. Alfons został ochrzczony 30 listopada 1886 roku w pałacu królewskim w Madrycie.
Wykształcenie
W latach 1899–1904 Alfons studiował w jezuickim Beaumont College w Anglii razem z młodszym bratem Ludwikiem Ferdynandem. W 1906 roku rozpoczął naukę w Academia Militar de Toledo, a w 1910 roku odbył praktyki jako pilot we Francji. Po powrocie do Hiszpanii zyskał sławę jako jeden z pierwszych i najlepszych pilotów w hiszpańskiej armii, dowodząc m.in. operacjami lotniczymi, takimi jak lądowanie w marokańskim Al Hoceima w 1925 roku. W maju 1930 roku był pasażerem LZ 127 Graf Zeppelin w podróży z Sewilli do Brazylii, a następnie udał się do Nowego Jorku, gdzie spotkał się z prezydentem Herbertem Hooverem. Po powrocie do Hiszpanii, 27 lutego 1931 roku król Alfons XIII mianował go szefem sztabu hiszpańskich sił powietrznych oraz dowódcą pierwszego oddziału lotniczego.
W 1931 roku, po ustanowieniu drugiej republiki hiszpańskiej, Alfons udał się na wygnanie do Londynu. Rok później powrócił do Hiszpanii i został uwięziony w Villa Cisneros (obecnie Ad-Dachla, Sahara Zachodnia). 1 stycznia 1933 roku Alfons, wraz z trzydziestoma innymi monarchistami, uciekł łodzią do Lizbony. W 1937 roku, po wybuchu hiszpańskiej wojny domowej, powrócił do Hiszpanii i został dowódcą sił powietrznych generała Francisco Franco. Po wojnie uzyskał stopień generalski, a w 1940 roku został dowódcą drugiej dywizji sił powietrznych, z której zrezygnował w 1945 roku.
Przez wiele lat Alfons pełnił funkcję nieoficjalnego reprezentanta hrabiego Barcelony – syna i następcy obalonego króla Alfonsa XIII. W 1941 roku został ojcem chrzestnym młodszego syna hrabiego, również o imieniu Alfons. W 1945 roku wsparł manifest hrabiego, który domagał się przywrócenia monarchii, co zakończyło jego karierę wojskową. Od tej pory Alfons pilotował jedynie samoloty cywilne.
Małżeństwo
15 lipca 1909 roku Alfons poślubił księżniczkę Beatrycze Sachsen-Coburg (1884–1966), córkę Alfreda, księcia Edynburga (syna królowej Wiktorii) oraz Marii Aleksandrownej (córki cara Aleksandra II). Ceremonia miała miejsce w obrządku katolickim w kościele św. Augustyna w Coburgu oraz w obrządku protestanckim w pałacu Callenberg. Plotki głosiły, że zarówno hiszpańska, jak i angielska rodzina królewska były przeciwne temu małżeństwu z powodu odmiennego wyznania małżonków, jednak okazały się one nieprawdziwe. Król Alfons XIII miał nawet zachęcać kuzyna do zawarcia związku i uzyskał dyspensę, dzięki której ślub odbył się w obu obrządkach. Alfons i Beatrycze mieli trzech synów:
- Alváro (1910–1997), mąż Carli Parodi-Delfino
- Alfonso (1912–1936), który zmarł bezdzietnie
- Ataulfo (1913–1974), który również zmarł bezdzietnie
W sierpniu 1913 roku Beatrycze przyjęła katolickie chrześcijaństwo.
Podróż do Ameryki Północnej
13 listopada 1928 roku Alfons, jego żona oraz najstarszy syn odwiedzili Nowy Jork, zatrzymując się w domu generała Corneliusa Vanderbilta. Spotkali się z finansistą Percy’ym Rivingtonem Pyne’em w jego domku w Roslyn na Long Island, a następnie udali się do Filadelfii, gdzie byli gośćmi kolekcjonera sztuki Josepha E. Widenera. W Waszyngtonie poznali wiceprezydenta Charlesa G. Dawesa oraz jego żonę, a w Montrealu spotkali gubernatora Quebecu, Narcisse’a Pérodeau. Do Hiszpanii wrócili 7 grudnia.
Śmierć
Alfons zmarł na skutek ataku serca w swoim pałacu w Sanlúcar de Barrameda. W 1989 roku powstała fundacja, która zajmuje się ochroną starych hiszpańskich samolotów i została nazwana na cześć Alfonsa – Fundación Infante de Orleans.
