Alfons Olejnik, znany również jako Kmicic, Roman i Babinicz (urodzony 5 marca 1920 w Skomlinie, zmarł 18 stycznia 1947 w Łodzi) był polskim wojskowym oraz żołnierzem powojennego podziemia antykomunistycznego.
Życiorys
Był synem zamożnych chłopów. W latach 1938–1939 uczęszczał do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej w Śremie. Po zakończeniu kampanii wrześniowej w 1939 roku przebywał u swojego wuja, księdza w parafii Janki. Równocześnie uczęszczał na tajne komplety w Radomsku, gdzie w 1941 roku zdał maturę. Następnie dołączył do Narodowej Organizacji Wojskowej. W latach 1942–1943 ukończył szkołę podchorążych przy Brygadzie Świętokrzyskiej NSZ, w której służył do 1944 roku. Na swoją prośbę przeszedł do 7 Dywizji Piechoty AK, by wspierać powstanie warszawskie. Po jego upadku wrócił do NSZ, służąc w zgrupowaniu dowodzonym przez por. Kazimierza Wybranowskiego „Kreta” aż do rozwiązania oddziału wiosną 1945 roku. Następnie ukrywał się w rejonie Częstochowy. W maju 1945 roku skontaktował się z podziemiem niepodległościowym, a konkretnie z organizacją „Manewr”. Jako jej członek został aresztowany 15 czerwca 1945 roku przez częstochowski Urząd Bezpieczeństwa i skazany przez Wojskowy Sąd Okręgowy w Częstochowie na 4 lata więzienia za przynależność do nielegalnej organizacji zbrojnego podziemia. Opuścił więzienie na mocy amnestii jesienią 1945 roku i wrócił do Skomlina. Tam nawiązał kontakt z Konspiracyjnym Wojskiem Polskim pod dowództwem kpt. Stanisława Sojczyńskiego „Warszyca”. Początkowo pełnił funkcję kwatermistrza w batalionie „Motor”, stacjonującym w okolicy Radomska, a później został przeniesiony w rejon Wielunia, gdzie miał za zadanie utworzyć oddział partyzancki w ramach Pogotowia Akcji Specjalnej. W styczniu 1946 roku skontaktował się z poakowskim oddziałem „Tartak” (pod dowództwem Franciszka Olszówki „Otto” i Stanisława Panka „Rudy”). Jako dowódca plutonu w tym oddziale Olejnik pośredniczył w rozmowach dotyczących podporządkowania oddziału „Otta” i „Rudego” dowództwu KWP. Ostatecznie do podporządkowania nie doszło, a 1 kwietnia 1946 roku dowódca KWP wydał rozkaz utworzenia Oddziału Partyzanckiego SOS w okolicach Wielunia, którego dowódcą został por. Alfons Olejnik. Oddział, początkowo nazwany „Jastrzębie”, a od czerwca 1946 roku „Oświęcim”, składał się z części żołnierzy zgrupowania „Tartak” i miał działać na terenie powiatów: wieluńskiego, sieradzkiego, kępińskiego, częstochowskiego oraz, w razie potrzeby, lublinieckiego.
Od maja do sierpnia 1946 roku oddział SOS „Oświęcim” przeprowadził szereg akcji bojowych i rekwizycyjnych, m.in. likwidując posterunki MO w Lipiu, Praszce i Oleśnie, dokonując rekwizycji w Praszce i Mierzycach, a także staczając potyczki z oddziałami MO, UB i KBW w rejonie Praszki, Kleśnisk oraz w lasach wróblewskich. W trakcie jednej z akcji zatrzymano pociąg na stacji Janinów, gdzie żołnierze Ludowego Wojska Polskiego i Armii Czerwonej zostali rozbrojeni. 27 czerwca 1946 roku został aresztowany komendant KWP „Warszyc”. Po otrzymaniu tej wiadomości, Olejnik rozwiązał swój oddział 13 sierpnia 1946 roku, a sam bezskutecznie próbował uciec na Zachód. Wrócił do rodzinnych stron w październiku tego samego roku, reaktywując zgrupowanie, które ponownie zatrzymało pociąg relacji Częstochowa-Wieluń między stacjami Janinów a Pątnów Wieluński, rozbrajając żołnierzy LWP i Armii Czerwonej. W tym czasie siły KBW w regionie uległy wzmocnieniu, co zmusiło Olejnika do kolejnego rozwiązania oddziału w dniach 3-6 listopada 1946 roku. Podjął następnie próbę wyjazdu z Polski przez port w Szczecinie, która również zakończyła się niepowodzeniem. Olejnik wrócił do Częstochowy, a w towarzystwie członka swojego oddziału, Jana Wieczorka „Huberta”, udał się do Warszawy, gdzie dotarł 8 listopada 1946 roku. W stolicy został aresztowany, postrzelony oraz zdekonspirowany. 29 grudnia 1946 roku przewieziono go do Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi, gdzie po dwumiesięcznym śledztwie Wojskowy Sąd Rejonowy skazał go 9 stycznia 1947 roku na karę śmierci. Prezydent Bolesław Bierut nie skorzystał z prawa łaski. Wyrok wykonano 18 stycznia 1947 roku, a miejsce pochówku Alfonsa Olejnika pozostaje nieznane.
Rehabilitacja i upamiętnienie
Wyrokiem z 30 lipca 1999 roku Sąd Okręgowy w Łodzi dokonał rewizji wyroku z 1947 roku, rehabilitując Alfonsa Olejnika. W 2009 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w 2017 roku pośmiertnie awansowany na stopień kapitana. Jego imieniem nazwano również jedną z ulic w rodzinnym Skomlinie.
Bibliografia
Ksawery Jasiak: Porucznik Alfons Olejnik „Babinicz” – komendant oddziału partyzanckiego SOS „Oświęcim” Konspiracyjnego Wojska Polskiego. [w:] Rocznik Wieluński nr 5, ss. 123-139 [on-line]. bazhum.muzhp.pl, 2005. [dostęp 2020-12-21]. (pol.).
Alfons Olejnik. www.listawykletych.pl. [dostęp 2020-12-21]. (pol.).
Święto Wojska Polskiego. Pośmiertny awans „Babinicza” i obchody w Wieluniu. wielun.naszemiasto.pl, 2017-08-15. [dostęp 2020-12-21]. (pol.).
