Alfons Mrowiec (11 lutego 1913, Niedobczyce – 24 lipca 1977, Rybnik) był polskim uczonym oraz profesorem historii, który badał dzieje ziemi rybnicko-wodzisławskiej.
Życiorys
W 1932 roku ukończył Państwowe Gimnazjum w Rybniku, a trzy lata później zdobył tytuł magistra na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Stopień doktora filozofii uzyskał 26 lutego 1949 roku.
Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako nauczyciel w Państwowym Liceum i Gimnazjum w Rybniku, gdzie uczył do momentu wybuchu II wojny światowej.
We wrześniu 1939 roku wziął udział w obronie ziemi rybnickiej. Został umieszczony na „specjalnej liście gończej” przez niemiecką służbę bezpieczeństwa Sicherheitsdienst, która zawierała dane Polaków uznawanych za niebezpiecznych dla III Rzeszy. Udało mu się uciec na Węgry, gdzie po internowaniu zdołał uciec z obozu. Przez Jugosławię i Grecję dotarł do Syrii, gdzie w kwietniu 1940 roku wstąpił jako ochotnik do Brygady Strzelców Karpackich. W jej szeregach walczył w Palestynie, Egipcie oraz brał udział w bitwie pod Tobrukiem. Jako żołnierz 2 Korpusu Polskiego walczył we Włoszech, m.in. pod Monte Cassino i Anconą, a pod Rimini został ciężko ranny.
W grudniu 1944 roku, w stopniu kaprala podchorążego, został przydzielony do Gimnazjum i Liceum dla żołnierzy, które działało pod nazwą „Kursy Maturalne Nr 1” w Alessano, na południu Włoch. W latach 1945–1947 uczył historii i łaciny, awansując na sierżanta podchorążego. Pełnił również funkcję oficera oświatowego (ang. Public Relations Officer) w Kursach Maturalnych Nr 1. Po przeniesieniu Liceum do Anglii, do Cannon Hall Camp, kontynuował pracę nauczycielską. W 1947 roku, wspólnie z uczniami, postanowił wrócić do Polski.
Po powrocie natychmiast zajął się pracą z młodzieżą, najpierw w Raciborzu, a od kwietnia 1949 roku w Państwowych Zakładach Kształcenia Handlowego w Rybniku, gdzie objął stanowisko dyrektora. W 1957 roku został sekretarzem w Śląskim Instytucie Naukowym w Katowicach, pełniąc tę funkcję do 1961 roku. Następnie skoncentrował się na pracy naukowej i pisarskiej, wykładając historię Śląska oraz nowożytną najpierw w Wyższej Szkole Pedagogicznej, a później na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Jest autorem wielu publikacji.
Otrzymał m.in. Złoty Krzyż Zasługi oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski.
Przypisy
Bibliografia
Michał Czartoryski: Na końcu włoskiego buta. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1986. ISBN 83-03-01259-2.
