Alfons Maria Jakob

Alfons Maria Jakob (urodzony 2 lipca 1884 w Aschaffenburgu, zmarł 17 października 1931 w Hamburgu) był niemieckim lekarzem specjalizującym się w neurologii i neuropatologii. Niezależnie od Hansa Gerharda Creutzfeldta, opisał chorobę, którą dziś znamy jako chorobę Creutzfeldta-Jakoba.

Życiorys

Jakob przyszedł na świat 2 lipca 1884 roku w Aschaffenburgu jako syn właściciela sklepu. Swoje studia medyczne odbył na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, Uniwersytecie Fryderyka Wilhelma w Berlinie oraz Uniwersytecie w Strasburgu. Następnie pracował w Klinice Psychiatrycznej w Strasburgu pod okiem Roberta Wollenberga, gdzie 13 lipca 1909 roku obronił swoją pracę doktorską. W okresie od grudnia 1909 do listopada 1911 roku był lekarzem-wolontariuszem oraz asystentem w klinice psychiatrycznej w Monachium, gdzie współpracował z takimi osobami jak Franz Nissl oraz Alois Alzheimer. W 1911 roku przeniósł się do hamburskiego Friedrichsberg (dzisiejsza Schön Klinik Hamburg Eilbe), dużego ośrodka psychiatrycznego prowadzonego przez Wilhelma Weygandta, gdzie objął stanowisko w laboratorium anatomicznym Theodora Kaesa. Wkrótce awansował na szefa laboratorium anatomii patologicznej szpitala, a po śmierci Kaesa w 1913 roku, objął jego miejsce jako prosektor (w czerwcu 1914 roku). Po przerwie związanej z I wojną światową, podczas której służył w armii jako szef oddziału neurologiczno-psychiatrycznego w szpitalu polowym w Brukseli, wrócił do Hamburga, gdzie w styczniu 1920 roku uzyskał habilitację z neurologii, a w marcu 1924 roku został profesorem nadzwyczajnym. Od stycznia 1919 roku prowadził również prywatną praktykę w Hamburgu.

W gronie jego uczniów znajdowali się: Onari, Kashida, Hayashi, Robustow, Schükri, Alpers, Davidoff, Globus, Grinker, Rabiner oraz Winkelman.

W ostatnich siedmiu latach swojego życia zmagał się z przewlekłym zapaleniem kości, które doprowadziło do powstania ropnia zaotrzewnowego oraz powikłań związanych z niedrożnością porażenną i posocznicą gronkowcową. Po nieudanej operacji, Jakob zmarł. Pośmiertne wspomnienia o nim napisali Globus, Lüthy, Josephy oraz Weygandt.

Dorobek naukowy

W swoich badaniach, Jakob koncentrował się na różnych aspektach neuropatologii, w tym na urazowych uszkodzeniach mózgu oraz neuropatologii ataksji Friedreicha i stwardnienia rozsianego. Jako pierwszy opisał chorobę Alpersa oraz, niezależnie od Hansa Gerharda Creutzfeldta, chorobę znaną obecnie jako choroba Creutzfeldta-Jakoba. Podczas wykładów w Ameryce Północnej i Południowej, stworzył pracę na temat neuropatologicznych aspektów żółtej febry. Na zaproszenie rządu brazylijskiego, przez trzy miesiące prowadził kurs neuropatologii w Rio de Janeiro, a także wykładał w Buenos Aires, Santiago i Montevideo.

Wybrane prace

Über die feinere Histologie der sekundären Faserdegeneration in der weissen Substanz des Rückenmarks (mit besonderer Berücksichtigung der Abbauvorgänge), 1912
Experimentelle Untersuchungen über die traumatischen Schädigungen des Zentralnervensystems (mit besonderer Berücksichtigung der Commotio cerebri und Kommotionsneurose), 1912
Die extrapyramidalen Erkrankungen: mit besonderer Berüchsicktigung der pathologischen Anatomie und Histologie und der Pathophysiologie der Bewegungsstörungen. Monographien aus dem Gesamtgebiete der Neurologie und Psychiatrie, Berlin, 1923
Normale und pathologische Anatomie und Histologie des Grosshirns. Leipzig, 1927-1928
Das Kleinhirn. W: Handbuch der mikroskopischen Anatomie. Berlin, 1928
Die Syphilis des Gehirns und seiner Häute. W: Oswald Bumke (Hrsg.): Handbuch der Geisteskrankheiten. Berlin, 1930