Alfons Mańka OMI
Alfons Mańka OMI, urodzony 21 października 1917 roku w Lisowicach, zmarł 21 stycznia 1941 roku w Mauthausen-Gusen. Był polskim klerykiem nowicjuszem ze Zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej, który stał się ofiarą niemieckiego terroru podczas II wojny światowej. Uznawany jest za Sługę Bożego Kościoła katolickiego oraz męczennika.
Pochodził z licznej rodziny kolejarskiej, której członkami byli Piotr i Karolina z d. Sojki. W 1934 roku podjął naukę w Małym Seminarium Oblatów w Lublińcu, a po zdaniu matury w 1937 roku rozpoczął nowicjat w klasztorze oblatów w Markowicach. Jego wychowawcą był ksiądz Józef Cebula, superior klasztoru i mistrz nowicjuszy. 8 września 1938 roku złożył pierwszą profesję zakonną. Po ukończeniu nowicjatu kontynuował studia filozoficzne w Krobi. Po wybuchu II wojny światowej nie przerwał nauki, dążąc do realizacji swojego powołania. Jego duchowa formacja została uwieczniona w dzienniku pt. Recapitulatio diei, który prowadził od 15 września 1937 do 23 sierpnia 1938 roku.
W czasie niemieckiej okupacji Polski, 4 maja 1940 roku, został aresztowany przez Gestapo wraz z piętnastoma innymi współbraćmi. Został przewieziony do obozu przejściowego w Szczeglinie, a następnie 9 maja trafił do obozu koncentracyjnego Dachau. Zarejestrowany pod numerem 9348, przeszedł tzw. kwarantannę od 9 maja do 2 sierpnia 1940 roku. Następnie został przetransportowany do obozu koncentracyjnego Gusen I, gdzie otrzymał numer obozowy 6665 i skierowany do pracy w kamieniołomach. Zmarł z wycieńczenia w styczniu 1941 roku.
Alfons Mańka padł ofiarą niemieckiego programu Intelligenzaktion, którego celem była eksterminacja polskiej inteligencji.
Jest jednym z 122 Sług Bożych, wobec których 17 września 2003 roku rozpoczął się proces beatyfikacyjny drugiej grupy polskich męczenników z okresu II wojny światowej.
Zobacz też
- 108 błogosławionych męczenników
- Priesterblock (Dachau KL)
- wstawiennictwo świętych
