Alfons Licznerski (urodzony 25 września 1902 roku w Sampławie, zmarły 8 czerwca 1976 roku w Bydgoszczy) był polskim dyplomowanym inżynierem – architektem oraz działaczem społecznym, który przez znaczną część swojego życia był związany z Bydgoszczą.
Życiorys
Przyszedł na świat 25 września 1902 roku w Sampławie, w powiecie lubawskim. Był synem Józefa, rolnika i sołtysa w Sampławie, oraz Otylii z rodziny Zdrojewskich. W latach 1908-1915 uczęszczał do szkoły w Rożentalu Lubawskim, gdzie jego rodzice osiedlili się w 1906 roku. W 1915 roku rozpoczął naukę w progimnazjum w Lubawie, gdzie pod wpływem kolegów zaczął interesować się kwestiami społeczno-narodowymi. W 1917 roku dołączył do tajnego Towarzystwa Tomasza Zana, gdzie na zebraniach przyswajał wiedzę z zakresu historii i literatury polskiej.
W 1919 roku zaangażował się w tajną polską drużynę skautową, a od 1920 roku był członkiem pierwszej gimnazjalnej drużyny harcerskiej. W 1921 roku rozpoczął naukę w gimnazjum klasycznym w Toruniu, gdzie w 1924 roku zdał maturę. Po ukończeniu szkoły średniej został powołany do wojska w Grudziądzu, jednak w wyniku wypadku został trwale zwolniony z służby.
W latach 1925-1933 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej, zdobywając tytuł inżyniera budownictwa naziemnego w marcu 1934 roku. W trakcie studiów był aktywnym członkiem polskiej korporacji „Rosevia” oraz Bratniej Pomocy, a także brał udział w wycieczkach do malowniczych miejsc na Pomorzu i Kaszubach. Na zebraniu dyskusyjnym Gdańskiego Koła Międzykorporacyjnego w 1933 roku wygłosił referat pt. „Polskość Pomorza i Gdańska”.
Podczas studiów odbył praktyki zawodowe w różnych przedsiębiorstwach oraz urzędach budowlanych w Gdyni i Gdańsku (1928-1933), gdzie pracował przy budowie dworca kolejowego we Władysławowie (1928), magazynu portowego oraz chłodni rybnej w Gdyni (1929-1932) oraz kolonii mieszkaniowej dla robotników w Gdyni (1932-1933). Po ukończeniu studiów kierował budową rzeźni miejskiej w Płocku (1934-1935) oraz był kierownikiem robót przy rozbudowie polskiego gimnazjum w Gdańsku w latach 1935-1936. W tym czasie odbywał także podróże krajowe i zagraniczne, studiując problemy urbanistyczne oraz budownictwa przemysłowego, a w 1935 roku zdobył II nagrodę za projekt mleczarni spółdzielczej w Warszawie.
Działalność zawodowa w Bydgoszczy
W wrześniu 1936 roku osiedlił się w Bydgoszczy, gdzie do wybuchu II wojny światowej pracował w Oddziale Budownictwa Zarządu Miejskiego w Bydgoszczy na stanowisku kierownika budów i projektanta. W 1939 roku został ekspertem budownictwa przemysłowego przy Związku Miast Polskich w Warszawie. W latach 1937-1938 pełnił również funkcję wykładowcy w bydgoskiej Państwowej Szkole Przemysłowej. Był członkiem Polskiego Związku Zachodniego oraz Ligi Morskiej i Kolonialnej. W okresie okupacji niemieckiej, jako uznany fachowiec, w październiku 1939 roku został zatrudniony w Wydziale Technicznym Zarządu Miejskiego w Bydgoszczy, a w lutym 1944 roku został wcielony do armii niemieckiej.
Po wojnie, w listopadzie 1945 roku, powrócił do Bydgoszczy z amerykańskiej strefy okupacyjnej w Niemczech. Rozpoczął pracę w Regionalnej Dyrekcji Planowania Przestrzennego w Bydgoszczy, gdzie był kierownikiem pracowni urbanistycznej (1945-1948). W 1947 roku, na zlecenie Komitetu Odbudowy Teatru w Bydgoszczy, opracował projekt nowego gmachu teatralnego (Teatr Polski w Bydgoszczy).
W listopadzie 1948 roku objął stanowisko głównego architekta w Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego w Bydgoszczy, które zajmował do kwietnia 1954 roku. Następnie zorganizował pracownię urbanistyczną w Miastoprojekcie, a od czerwca 1955 roku był kierownikiem Pracowni Urbanistycznej Wojewódzkiego Zarządu Architektoniczno-Budowlanego. W latach 1958-1961 kierował Pracownią Urbanistyczną w Miejskim Zarządzie Architektoniczno-Budowlanym Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Bydgoszczy, a następnie został mianowany starszym projektantem oraz głównym specjalistą ds. urbanistyczno-architektonicznych Miejskiej Pracowni Urbanistycznej. W 1968 roku przeszedł na emeryturę.
Działalność społeczna
W latach 1946-1952 był wykładowcą w Ośrodku Szkolenia Zawodowego w Bydgoszczy. Należał do Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1946), Stowarzyszenia Architektów Polskich (od 1947) oraz Wojewódzkiej Komisji Urbanistycznej (od 1950). Od 1959 roku był aktywnym członkiem Wydziału Nauk Humanistycznych i Komisji Sztuki Bydgoskiego Towarzystwa Naukowego.
Był również aktywnym członkiem Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy od 1936 roku, pełniąc różne funkcje, w tym prezesa, członka zarządu oraz przewodniczącego sekcji problemowych. Zainicjował gromadzenie fotografii bydgoskich zabytków oraz był cenionym prelegentem w zakresie historii miasta, jego architektury oraz planów rozbudowy. Opowiadał się za rekonstrukcją m.in. ratusza miejskiego oraz przez wiele lat przewodniczył konkursowi „Miasto w kwiatach i zieleni”. W 1971 roku został uhonorowany tytułem Honorowego Członka TMMB. Jego pasją było również malarstwo, związane głównie z Bydgoszczą, a jego prace były wystawiane i nagradzane, z niektórymi kupionymi przez Wojewódzką i Miejską Bibliotekę Publiczną w Bydgoszczy.
Zmarł 8 czerwca 1976 roku w Bydgoszczy i został pochowany na cmentarzu Nowofarnym.
Odznaczenia
Otrzymał Złoty Krzyż Zasługi (1956), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1969), odznakę „Bydgoszcz – Zasłużonemu Obywatelowi” (1960) oraz Złotą Odznakę Honorową Towarzystwa Urbanistów Polskich (1973).
Na wniosek TMMB jedną z ulic w bydgoskiej dzielnicy Fordon nazwano jego imieniem.
Rodzina
Alfons Licznerski od 1938 roku był żonaty z Kazimierą z Przybylskich. Miał dwóch synów: Zdzisława Józefa (ur. 1938) oraz Adama Bogdana (ur. 1940), którzy przyszli na świat w Bydgoszczy.
Zobacz też
Bibliografia
Błażejewski Stanisław, Kutta Janusz, Romaniuk Marek: Bydgoski Słownik Biograficzny. Tom II. Bydgoszcz 1995. ISBN 83-85327-27-4, str. 92-93
