Alfons Kupka

Alfons Kupka

Alfons Kupka (ur. 12 października 1931 w Ciasnej k. Lublińca, zm. 8 listopada 2018 w Lublińcu) był polskim duchownym katolickim i architektem, a także byłym prowincjałem Polskiej Prowincji Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej (OMI). Był założycielem oraz długoletnim redaktorem naczelnym dwumiesięcznika „Misyjne Drogi”, poliglotą i wykładowcą.

Życiorys

W 1938 roku Alfons Kupka rozpoczął naukę w szkole podstawowej w Ciasnej. W 1945 roku wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego Misjonarzy Oblatów MN w Lublińcu, a cztery lata później, w 1949 roku, do nowicjatu zgromadzenia w Markowicach. Po złożeniu pierwszych ślubów zakonnych w 1950 roku, podjął studia filozoficzno-teologiczne w seminarium w Obrze. 23 października 1955 roku otrzymał w Obrze święcenia kapłańskie z rąk biskupa Herberta Bednorza. W latach 1957–1963 studiował architekturę na Politechnice Gdańskiej. Od 1963 do 2001 roku był wykładowcą historii sztuki oraz konserwacji zabytków w WSD Obrze. W 1968 roku został radnym Polskiej Prowincji Zgromadzenia Oblatów, a w latach 1974–1980 pełnił funkcję prowincjała. Po zakończeniu swojej kadencji w 1980 roku, podjął działania mające na celu wydawanie „Misyjnych Dróg”, co zakończyło się sukcesem w 1983 roku. Pełnił funkcję redaktora naczelnego tego czasopisma aż do 2011 roku.

Alfons Kupka był autorem projektów oraz realizacji wielu kościołów i klasztorów. Jego pasja do modernizmu w architekturze przejawiała się w budowach w takich krajach jak Polska, Białoruś, Ukraina, Niemcy, Szwecja, Kanada, Kamerun i Madagaskar. W swoich projektach potrafił uwzględnić lokalną kulturę, co jest widoczne w jego pracach architektonicznych przeznaczonych dla krajów misyjnych. Przykładem jego działalności jest sanktuarium Matki Bożej Rodzicielki w Figuil w Kamerunie, które zbudowano na planie typowego tamtejszego gospodarstwa rodzinnego. Z kolei kościół w Obuchowie na Ukrainie, którego odbudową kierował, zachował neoklasycystyczny charakter nadany mu przez pierwszych budowniczych – Polaków – w latach trzydziestych XX wieku.

Przypisy

Przeczytaj u przyjaciół: