Alfons Kubosz
Alfons Kubosz (ur. 27 maja 1896 w Błędowicach Średnich, zm. 7 lipca 1966 w Warszawie) był podpułkownikiem piechoty Wojska Polskiego oraz kawalerem Orderu Virtuti Militari.
Życiorys
Urodził się 27 maja 1896 roku w Błędowicach Średnich, w rodzinie Józefa. W trakcie I wojny światowej walczył w cesarsko-królewskiej Obronie Krajowej, a jego pułkiem macierzystym był pułk strzelców nr 32. Został mianowany na stopień podporucznika z datą starszeństwa 1 listopada 1917 roku w korpusie oficerów rezerwy.
Służył w 48 pułku piechoty w Stanisławowie. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany na stopień porucznika z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku, zajmując 453. lokatę w korpusie oficerów piechoty. 1 grudnia 1924 roku awansował na kapitana, z datą starszeństwa 15 sierpnia 1924 roku i 107. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 23 czerwca 1925 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza, gdzie służył w 18 baonie granicznym jako dowódca 3 kompanii granicznej „Wojtkiewicze”. W marcu 1931 roku przeszedł z KOP do 68 pułku piechoty we Wrześni. 4 lutego 1934 roku awansował na majora z datą starszeństwa 1 stycznia 1934 roku, zajmując 4. lokatę w korpusie oficerów piechoty. Po awansie objął dowództwo batalionu, a w listopadzie 1935 roku został kwatermistrzem. W 1938 roku jego stanowisko zostało przemianowane na „II zastępca dowódcy pułku”.
W dniu 24 sierpnia 1939 roku, podczas mobilizacji, objął dowództwo batalionu karabinów maszynowych i broni towarzyszącej nr 5. Na czele tego oddziału uczestniczył w kampanii wrześniowej, w tym w bitwie nad Bzurą. 23 września w Warszawie objął dowództwo II baonu 29 pułku piechoty. 27 września odniósł rany. W latach 1939–1945 był w niewoli niemieckiej, przebywając w Oflagu VII A Murnau. W grudniu 1945 roku był komendantem Obozu Przejściowego Bazy 2 Korpusu. Po powrocie do kraju przez wiele lat pracował w Hydrobudowie-6.
Zmarł 7 lipca 1966 roku w Warszawie, a jego miejsce spoczynku znajduje się na Nowym cmentarzu na Służewie w Warszawie.
Alfons Kubosz był żonaty z Zofią, z którą miał dwie córki: Krystynę „Irena”, „Basia” (ur. 1927 we Lwowie) i Ewę ps. „Ala” (ok. 1930–1944). Obie córki brały udział w powstaniu warszawskim. Ewa została rozstrzelana przez Niemców 17 sierpnia 1944 roku przy kościele św. Wojciecha na Woli, natomiast Krystyna walczyła w plutonie 204 Zgrupowania Żaglowiec i po kapitulacji trafiła do niemieckiej niewoli.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938 roku „za zasługi w służbie wojskowej”
- Srebrny Krzyż Zasługi – 31 października 1928 roku „za zasługi w służbie granicznej”
- Brązowy Medal Zasługi Wojskowej z mieczami na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej
- Brązowy Medal Waleczności
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Ludwik Głowacki: Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939. Wyd. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-07109-8.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
