Alfons Jozanis
Alfons Jozanis (urodzony 5 kwietnia 1894 w Pluścieju, powiat nowoaleksandrowski, zmarł po 5 kwietnia 1940) był polskim rolnikiem, agronomem, działaczem społecznym oraz posłem na Sejm Litwy Środkowej i Sejm IV kadencji w II RP.
Życiorys
Po zakończeniu studiów rolniczych i uzyskaniu tytułu agronoma, podjął pracę w guberni czernihowskiej, gdzie zajmował się aprowizacją zarówno armii frontowej, jak i ludności cywilnej.
W latach 1919–1923 prowadził własne gospodarstwo rolne. Od 1922 roku był członkiem Sejmiku Powiatowego oraz Komisji Rolnej i Szkolno-Rolnej. W tym samym roku został wybrany na posła do Sejmu Litwy Środkowej, gdzie aktywnie uczestniczył w pracach Klubu Grupy Włościańskiej, komisji weryfikacyjnej oraz Komisji Głównej.
W okresie 1923–1929 pełnił funkcję agronoma powiatowego w powiecie brasławskim, jednocześnie zasiadając w zarządach oraz radach nadzorczych różnych spółdzielni, w tym mleczarskich, Kas Stefczyka oraz spółdzielni „Rolnik” w Brasławiu. Od 1929 roku był inspektorem uprawy lnu w Wojewódzkim Towarzystwie Organizacji i Kółek Rolniczych w Wilnie. W latach 1931–1935 pracował jako kierownik biura Wydziału Powiatowego, a następnie jako naczelnik zarządu KKO w Brasławiu. Od połowy lat 30. zarządzał majątkiem żony w Paszkach pod Nowym Pohostem.
W wyborach parlamentarnych w 1935 roku uzyskał mandat poselski w Sejmie IV kadencji, zdobywając 50 989 głosów z listy państwowej w okręgu nr 48, który obejmował powiaty: dziśnieński, brasławski i postawski. W trakcie tej kadencji pracował w komisjach: rolnej oraz skarbowej, gdzie pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego. W marcu 1938 roku został powołany do specjalnej komisji ds. oddłużenia rolnictwa.
W czasie II wojny światowej, 5 kwietnia 1940 roku, został aresztowany w Paszkach przez NKWD i osadzony w więzieniu w Berezweczu, gdzie z dużym prawdopodobieństwem zmarł.
Ordery i odznaczenia
Otrzymał Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1937) oraz Srebrny Krzyż Zasługi (15 kwietnia 1929).
Życie prywatne
Alfons Jozanis ożenił się z Marią Poklewską-Koziełł (1900–1942), która w kwietniu 1940 roku została deportowana wraz z dziećmi z rodzinnych Paszek do Pawłodaru. Została skazana na 5 lat obozu pracy i zmarła w Karagandzie.
