Alfons-Jordan, znany również jako Alfons I z Tuluzy (urodzony w 1103, zmarł w 1148) – był hrabią Tuluzy w latach 1112–1148 oraz hrabią Trypolisu od 1105 do 1109.
Był synem Rajmunda z Tuluzy oraz jego trzeciej żony Elwiry Kastylijskiej. Urodził się na zamku Mont-Pelerin, który znajduje się na terenie obecnego Libanu, a swoje chrzest przyjął w Jordanie (stąd jego drugie imię). Jego ojciec zmarł w 1105 roku, kiedy Alfons miał zaledwie 2 lata, dlatego opiekę nad nim objął kuzyn William. W 1109 roku został przetransportowany do Europy, gdzie jego brat Bertrand przekazał mu hrabstwo Rouergue. Po śmierci brata w 1112 roku, Alfons odziedziczył także Tuluzę.
W 1125 roku ożenił się z Fajdiwą, córką Rajmunda, pana Posquières i Uzès. Para doczekała się co najmniej trojga dzieci:
- Rajmund V (1134–1194), hrabia Tuluzy,
- Alfons (wzmiankowany w źródłach w 1155 oraz 1177),
- Fajdiwa (zm. 1154), która od 1151 roku była żoną Humberta III Błogosławionego, hrabiego Sabaudii.
W pierwszej połowie lat 40. XII wieku na terenie hrabstwa działał znany herezjarcha Piotr Mnich, być może za cichym przyzwoleniem Alfonsa-Jordana. To przyczyniło się do przybycia do Tuluzy w 1145 roku samego Bernarda z Clairvaux. Alfons-Jordan uczestniczył w drugiej wyprawie krzyżowej i podczas podróży do Ziemi Świętej zyskał wielu wrogów. Zmarł w Cezarei, pozostawiając swojemu najstarszemu synowi oraz następcy państwo, które obejmowało obszar całej obecnej południowej Francji.
