Alfons d’Este
Alfons d’Este (urodzony 22 listopada 1533 w Ferrarze, zmarły 27 października 1597 tamże) był księciem Ferrary i Modeny w latach 1559–1597. Był najstarszym synem Herkulesa II d’Este oraz Renaty Walezjuszki, młodszej córki Ludwika XII i Anny Bretońskiej.
W młodości walczył w armii Henryka II przeciwko Habsburgom. Podobnie jak jego przodkowie, angażował się w sztukę i naukę. W czasie elekcji w 1587 roku był nieoficjalnym kandydatem do tronu Rzeczypospolitej, wspieranym przez Henryka Walezego. Jego mecenatem objęci zostali Torquato Tasso oraz Giovanni Battista Guarini, a Luzzasco Luzzaschi pełnił funkcję organisty na jego dworze.
W 1575 roku był kandydatem do tronu polskiego, którego popierał Henryk III Walezy. Jego sojusznikami byli również Zborowscy i Chodkiewiczowie. Chociaż dla Mikołaja Krzysztofa Radziwiłła jego kandydatura była poważna, to z uwagi na poparcie przez Chodkiewiczów nie była akceptowalna. Ostatecznie z rodziny Zborowskich podczas głosowania w senacie jedynie Andrzej, marszałek nadworny koronny, opowiedział się za Alfonsem. Jego kandydatura na króla polskiego była także rozpatrywana podczas elekcji w 1586 roku, jednak nie zdobyła większego wsparcia.
Alfons był trzykrotnie żonaty:
- 2 lipca 1558 ożenił się z Lukrecją Medycejską (1545−1561), córką Kosmy Medyceusza, wielkiego księcia Toskanii, oraz Eleonory Toledańskiej.
- 5 grudnia 1565 poślubił Barbarę Austriaczką (1539−1572), ósmą córkę cesarza Ferdynanda I i Anny Jagiellonki.
- 24 lutego 1579 wziął ślub z Małgorzatą Gonzagą (1564−1618), najstarszą córką Wilhelma I, księcia Mantui, oraz Eleonory Habsburżanki (Eleonora była starszą siostrą jego drugiej żony, Barbary).
Żadne z małżeństw nie przyniosło Alfonsowi znanych potomków (nie miał również dzieci nieślubnych). W związku z tym, główna linia d’Este wygasła po jego śmierci w 1597 roku. Cesarz Rudolf II Habsburg mianował spadkobiercą d’Este jego kuzyna – Cezara d’Este (1561−1628), wojskowego, który wkrótce utracił Ferrarę, lecz kontynuował rządy w księstwie Modeny.
== Przypisy ==
