Alfons I Waleczny
Alfons I Waleczny (urodzony około 1073, zmarły 7 września 1134) był królem Aragonii oraz Nawarry, sprawującym rządy w latach 1104–1134.
Był on młodszym synem Sancha V, króla Nawarry i Aragonii (znanego również jako Sancho I). Po śmierci swojego starszego brata Piotra I w 1104 roku, Alfons odziedziczył oba królestwa.
W trakcie swojego panowania, Alfons podbił wiele miast w dolinie Ebro, w tym Egeę, Tudelę (1119), Saragossę (po siedmiomiesięcznym oblężeniu), Calatayud, Borję, Tarazonę, Darokę oraz Monreal del Campo. Zmarł we wrześniu 1134 roku, po nieudanej bitwie z Maurami podczas oblężenia Fragi.
Alfons, znany z zamiłowania do wojny (uczestniczył w dwudziestu dziewięciu bitwach przeciwko chrześcijanom oraz Maurami), poślubił Urrakę z Kastylii 30 czerwca 1109 roku. Urraca, wdowa po Rajmundzie z Burgundii, była kobietą o silnym charakterze. Małżeństwo zostało zaaranżowane przez jej ojca, Alfonsa VI z Kastylii, w celu zjednoczenia dwóch chrześcijańskich królestw przeciwko Almorawidom oraz pozyskania zdolnego lidera militarnego. Jednak Urraca była niezwykle upartą królową, co prowadziło do ciągłych konfliktów między małżonkami, a nawet do przemocy fizycznej. Ostatecznie doszło do otwartej wojny między nimi. Alfons, będąc znakomitym żołnierzem, odnosił zwycięstwa w bitwach pod Sepalwedą i Fuente de la Culebra, jednak jego jedynymi wiarygodnymi sojusznikami byli Aragończycy, którzy nie stanowili wystarczającej siły, aby pokonać Kastylię i León. Papież unieważnił jego małżeństwo z Urraką, powołując się na pokrewieństwo w trzecim stopniu.
Król Alfons miał liczne konflikty z Kościołem, zwłaszcza z cystersami, które były równie brutalne jak te z jego żoną. Po pokonaniu Urraki, wygnał arcybiskupa Bernarda oraz mnichów z Sahagun. W końcu Alfons został zmuszony do przekazania Kastylii i Leónu swojemu pasierbowi, Alfonsowi, dziecku Urraki i jej pierwszego męża. Interwencja papieża Kaliksta II przyczyniła się do zawarcia porozumienia między oboma władcami.
Alfons Waleczny zdobył uznanie za swoje osiągnięcia, w tym za zwycięstwa w bitwach w środkowym Ebro, gdzie wyparł Maurów z Saragossy. W 1125 roku, w trakcie wielkiego rajdu, odbił chrześcijańskich poddanych z Grenady, a także w południowo-zachodniej Francji, do której miał prawa jako król Nawarry. Trzy lata przed swoją śmiercią ogłosił wolę, według której jego królestwo miało przypaść templariuszom, joannitom i bożogrobcom, jednak jego poddani odmówili spełnienia tej prośby. Był osobą gwałtowną i brutalną, a jego religijność była jedynie pozorna. Odegrał istotną rolę w procesie rekonkwisty.
== Przypisy ==
