Alfons I Katolicki
Alfons I Katolicki (Alfonso I el Católico; urodzony około 693, zmarły w 757) był królem Asturii od 739 roku aż do swojej śmierci w 757 roku. Był synem księcia Piotra Kantabryjskiego i dziedziczył znaczące włości w tym regionie. Istnieją przypuszczenia, że mógł być dziedzicznym władcą Basków, jednak brak jest na to jednoznacznych dowodów. Powszechnie uważa się, że poślubił Ermesindę, córkę Pelayo, który założył Królestwo Asturii po zwycięskiej bitwie pod Covadongą. Alfons objął asturyjski tron po śmierci syna Pelayo, czyli swojego szwagra Favili.
Nie jest pewne, czy Pelayo i Favila byli kiedykolwiek uznawani za królów za życia, co pozostaje kwestią sporną. Natomiast w przypadku Alfonsa nie ma wątpliwości co do jego królewskiego statusu. Po objęciu tronu rozpoczął trwającą przez całe swoje życie wojnę z Maurami. W 740 roku podbił Galicję, a w 754 roku zdobył León. W trakcie swoich podbojów dotarł aż do La Rioja. Niemniej jednak, mieszkańcy tych przygranicznych terenów uciekli na północ, co spowodowało powstanie wyludnionej „buforowej” strefy pomiędzy państwami chrześcijańskimi a muzułmańskimi. Obszar ten zyskał miano Pustyni Duero, czyli pustynnego regionu pomiędzy rzeką Duero a Górami Asturyjskimi.
Alfons zamierzał wykorzystać tę sytuację, planując pozostawić tę strefę w celach obronnych, aby jakiekolwiek wojska inwazyjne miały trudności z przetrwaniem w tym rejonie przez dłuższy czas. Konsekwencje wojskowe, demograficzne i kulturalne tej polityki miały istotny wpływ na późniejszą historię Asturii, a także Hiszpanii i Portugalii. Minęło ponad 100 lat, zanim ten region został ponownie zasiedlony (zobacz: Repoblacja).
