Alfons Emil Gravier

(ur. 1 stycznia 1871 w Warszawie, zm. 17 listopada 1953 w Łodzi) – architekt związany z Warszawą.

Życiorys

Ukończył studia na Wydziale Architektury Akademii Sztuk Pięknych w Paryżu. W 1912 roku powrócił do Warszawy. Jako przedstawiciel Warszawskiego Koła Architektów brał udział w obradach Stałego Komitetu Międzynarodowego Kongresu Architektów w Paryżu, a w 1913 roku uczestniczył w zjeździe architektów w Sankt Petersburgu. Był członkiem jury licznych konkursów architektonicznych.

Wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej zasady perspektywy i kosztorysowania. Po II wojnie światowej prowadził zajęcia z budownictwa na Politechnice Łódzkiej. W latach 1947–1951 był związany z PWSSP w Łodzi (obecnie Akademia Sztuk Pięknych w Łodzi), gdzie nauczał perspektywy, kreślenia, materiałoznawstwa, budownictwa oraz konstrukcji budowlanych i drewnianych. Zmarł i spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (pod murem V, grób 71).

Ważniejsze realizacje

Przebudowa pałacu Branickich na gmach ambasady francuskiej przy ul. Frascati w Warszawie (zburzony)
Budynek Szkoły Sztuk Pięknych w Warszawie przy Wybrzeżu Kościuszkowskim 37 (1912–1913)
Nadzorował budowę Biblioteki Publicznej przy ul. Koszykowej, realizowanej według projektu architekta Jana Heuricha.
Budynek Szkół Budowlanych przy ul. Hożej 88 / Wspólnej 81 (ukończony w 1927 roku)
Willa własna przy ul. Profesorskiej 3
Budynek Centralnego Towarzystwa Rolniczego przy ul. Kopernika 30 (1911–1912)
Zakład dla umysłowo chorych w Gostyninie (współpraca z arch. Władysławem Jastrzębskim – konkurs 1929)
Kościół św. Antoniego z Padwy w Łodzi (odbudowa w 1951 roku)