Alfons Babich (urodzony 21 października 1855 w Jeziornej, zmarły 10 października 1932 w Ostrołęce) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Przyszedł na świat 21 października 1855 roku w Jeziornej. Ukończył pięć klas w Gimnazjum III w Warszawie, a następnie 3 października 1873 roku wstąpił do Szkoły Junkrów. W 1897 roku zakończył edukację w Oficerskiej Szkole Strzeleckiej w Oranienbaumie. Służył m.in. w 21 Muromskim pułku piechoty w Ostrołęce. Pod koniec XIX wieku był jednym z wiodących działaczy konspiracyjnych w Ostrołęce, uczestnicząc w tajnych zebraniach, które odbywały się w domu burmistrza Ostrołęki, Zygmunta Butkiewicza, ps. „Jastrzębiec”.
Od 6 października 1904 do 22 lutego 1905 roku dowodził batalionem 35 Wschodniosyberyjskiego pułku strzelców. W 1908 roku awansował na pułkownika i przeszedł na emeryturę. W czasie I wojny światowej ponownie wstąpił do armii rosyjskiej.
W 1917 roku pełnił funkcję dowódcy pułku w 4 Dywizji Strzelców Polskich. W 1918 roku został sędzią śledczym w II Korpusie Polskim w Rosji.
12 grudnia 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich oraz byłej armii rosyjskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia pułkownika piechoty. Został przydzielony do Krajowego Inspektoratu Zaciągu. 27 grudnia 1918 roku otrzymał nominację na stanowisko komendanta XVII Powiatowej Komendy Uzupełnień w Cieszynie. 12 grudnia 1919 roku objął stanowisko szefa Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego „Lublin” w Lublinie. 14 października 1920 roku został zatwierdzony w stopniu pułkownika w piechocie, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. W tym czasie był komendantem Powiatowej Komendy Uzupełnień Będzin. Z dniem 1 maja 1921 roku przeszedł w stan spoczynku, zachowując stopień pułkownika piechoty i prawo noszenia munduru. 26 października 1923 roku prezydent RP zatwierdził go w stopniu generała brygady. Po przejściu na emeryturę osiedlił się w Ostrołęce, gdzie zmarł 10 października 1932 roku.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Walecznych – 1921 „za męstwo i odwagę, wykazane w bitwie kaniowskiej w składzie byłego II Korpusu Wschodniego w dniu 11 maja 1918 roku”.
Medal Zwycięstwa – 12 grudnia 1921.
Przypisy
Bibliografia
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Kulik Mariusz, Polacy wśród wyższych oficerów armii rosyjskiej Warszawskiego Okręgu Wojskowego (1865-1914), Wydawnictwo Neriton, 2008.
Czesław Parzych. Ostrołęczanie okresu II Rzeczypospolitej. „Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego”. 3, s. 70-84, 1989. Ostrołęka: Ostrołęckie Towarzystwo Naukowe. ISSN 0860-9608.
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
Wrocławskie studia wschodnie, tomy 10-11, Uniwersytet Wrocławski. Ośrodek Badań Wschodnich, 2006.
