Alfejos z Mityleny (stgr. Αλφειός ο Μυτιληναίος) to grecki poeta działający w I wieku p.n.e., który jest znany przede wszystkim z epigramatów.
Życiorys
Nie ma zbyt wielu informacji na temat życia Alfejosa, poza tym, że pochodził z Mityleny i tworzył w okresie końca republiki rzymskiej lub na początku pryncypatu. Nie został on uwzględniony w zbiorze epigramatów Meleagra z Gadary, a jedynie w zbiorze Filipa z Tesaloniki. W jednym z jego epigramów pojawia się wzmianka o kwitnącej Troi (IX 104), co sugeruje, że żył w czasach Cezara lub Augusta. Strabon informuje, że Juliusz Cezar oraz Oktawian August przywrócili Trojanom ich ziemie, obdarzając ich wolnością i przywilejami.
Twórczość
Alfejos pozostawił po sobie 10 epigramów, z czego autorstwo dwóch z nich jest dyskusyjne. W swoich utworach poeta wyraża podziw dla rzymskiej dominacji nad światem, doradzając Zeusowi, aby zamknął bramy Olimpu, strzegąc dostępu do swego pałacu przed Rzymianami, którzy opanowali już ziemię i morza, ale jeszcze nie wkroczyli na drogę do nieba (IX 526). W polemice z epigramem Antypatra z Sydonu (IX 408) odmawia nazywania wyspy Delos pożałowania godną, skoro niegdyś przyjęła ona Feba, a Artemida uważa ją za swoją ojczyznę (IX 100). Przechodząc obok ruin Myken, współczuje pustej skale, o której stary pasterz mówi, że kiedyś stał na niej bogaty w złoto cyklopski gród (IX 101). Alfejos zatrzymuje się także w Argos, mieście bohaterów z Troi, którego ruiny służą jako stajnie dla koni (IX 104). W innym epigramie chwali pieśni Homera, w których wciąż słychać jęk Andromachy, hałas bitwy na równinie, a zwłoki Hektora ciągle są wciągane wokół murów Troi (IX 97).
Chociaż Alfejos korzysta z konwencjonalnych motywów, jego utwory cechuje duży kunszt. W modlitwie do Zeusa o szczęśliwą podróż z Syrii do Rzymu (IX 90), w epigramie o kwoce, która zamarzła z zimna, strzegąc swoich piskląt (IX 95), oraz o ofierze trzech łowców na ziemi, w morzu i powietrzu (VI 187), a także w wierszu o śpiącym Erosie (XVI 212) oraz w horacjańskiej pochwale zadowolenia z małych rzeczy, bez pragnienia zgromadzenia wielkich posiadłości i skarbów Gygesa. Wyjątkiem jest epigram (XII 18), w którym poeta, zamiast narzekać na udręki miłości, żałuje tych, których życie płynie bez miłości, i radzi gonić za żądzą, która wspaniale zaostrza duszę.
Przypisy
Bibliografia
Alphée. [w:] Anthologie grecque [on-line]. [dostęp 2013-07-19]. (fr.).
Tadeusz Sinko: Literatura grecka. T. 2 cz. 2. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 1948. Brak numerów stron w książce.
