Alfabet szwedzki składa się z 29 znaków:
A, B, C, D, E, F, G, H, I, J, K, L, M, N, O, P, Q, R, S, T, U, V, W, X, Y, Z, Å, Ä, Ö
Litery Å, Ä i Ö
Oprócz standardowych liter alfabetu łacińskiego od A do Z, alfabet szwedzki zawiera również znaki „Å”, „Ä” oraz „Ö”. Uznawane są one za osobne litery i znajdują się na końcu alfabetu, tuż po literze „Z”. W przeciwieństwie do przegłosów (Umlaute) w języku niemieckim, które są traktowane jako warianty istniejących liter i pojawiają się po literach, od których pochodzą (np. „Ä” po „A” czy „Ö” po „O”), w przypadku szwedzkich znaków nie stosuje się takiego podziału, chociaż z braku lepszego określenia często nazywa się je umlautami.
W obcojęzycznych źródłach, które nie mają tych znaków w swoich alfabetach, czasami stosuje się (podobnie jak w przypadku umlautów) ich zastąpienie sekwencją dwóch liter alfabetu łacińskiego:
å – ao
ä – ae
ö – oe.
Inne znaki
Litera „Ü” nie występuje w języku szwedzkim, ale może być używana w nazwach pochodzenia niemieckiego i jest traktowana jako wariant litery „Y”. Znaki „À” oraz „É” pojawiają się w zapożyczeniach, przy czym „À” występuje wyłącznie w jednym francuskim słowie à (np. biljetter à tio kronor – bilety po dziesięć koron) i uznawane jest za wariant litery „A”, natomiast „É” traktowane jest jako wariant litery „E”.
Litera „W” jest częścią alfabetu szwedzkiego, lecz w praktyce występuje głównie w słowach zapożyczonych. Do niedawna była postrzegana jako wariant litery „V”, co wciąż jest powszechne, ale w 2005 roku Akademia Szwedzka, zgodnie z międzynarodowymi standardami leksykograficznymi, wprowadziła rozróżnienie między tymi dwiema literami. W opublikowanej 10 kwietnia 2006 roku trzynastej edycji słownika Svenska Akademiens Ordlista, który jest uznawany za autorytatywne źródło poprawnej pisowni w języku szwedzkim, obie litery są przedstawione jako odrębne znaki.
Zobacz też
