Alfabet duński
Alfabet duński to zestaw znaków stosowany do zapisu języka duńskiego. Od 1948 roku jego forma jest identyczna z alfabetem norweskim, dlatego często określany jest jako alfabet duńsko-norweski. Obie wersje tego alfabetu opierają się na piśmie łacińskim i są wykorzystywane do zapisu języka duńskiego oraz norweskiego. Warto jednak zauważyć, że te same litery mogą mieć różną wymowę w każdym z języków. Alfabet duński różni się od podstawowego alfabetu łacińskiego trzema literami: æ, ø oraz å, które znajdują się na końcu alfabetu w tej właśnie kolejności.
Postać
Alfabet składa się z 24 liter:
A B D E F G H I J K L M N O P R S T U V Y Æ Ø Å
Pięć liter, które normalnie występują w alfabecie łacińskim, czyli C, Q, W, X oraz Z,
nie są stosowane do zapisu rodzimych słów, pojawiają się jedynie w wyrazach obcych i zapożyczeniach.
Historia
Reforma ortografii duńskiej przeprowadzona w 1948 roku wprowadziła literę å, która wcześniej była używana w języku norweskim i szwedzkim. Wcześniejsza pisownia („aa”) występuje w starych dokumentach i mimo upływu lat, czasami stosowana jest do zapisywania niektórych nazwisk oraz nazw własnych (przykładowo, miasto Ålborg bywa zapisywane jako Aalborg). Dzięki tej reformie, alfabet duński i alfabet norweski przestały różnić się pod względem graficznym, chociaż różnice w wymowie tych samych liter mogą być znaczące.
W wyniku tej reformy zrezygnowano również z zapisu wszystkich rzeczowników wielką literą.
