Alfabet białoruski
Alfabet białoruski to system oparty na cyrylicy, używany do zapisu języka białoruskiego. Składa się z 32 liter, a dodatkowo czasami wprowadza się jedną nieoficjalną literę.
Apostrof, wykorzystywany podobnie jak twardy znak w języku rosyjskim, nie jest częścią tego alfabetu.
W taraszkiewicy dopuszcza się opcjonalne użycie litery Ґ, która reprezentuje spółgłoskę /g/ (najczęściej w słowach zapożyczonych).
Litera Ў, oznaczająca dźwięk /w/, zazwyczaj występuje zamiast У po samogłoskach, chociaż są od tej zasady wyjątki.
Litery
Historia
W okresie Rusi Kijowskiej na terenach dzisiejszej Białorusi do zapisu różnorodnych tekstów stosowano ogólnosłowiańską cyrylicę.
W Wielkim Księstwie Litewskim język ruski, znany również jako starobiałoruski, był językiem urzędowym aż do 1699 roku i zapisywano go cyrylicą. Jednak już od XVII wieku zaczęła się popularyzować łacinka, wywodząca się z alfabetu polskiego. W XIX wieku była tak powszechnie używana, że Wincenty Dunin-Marcinkiewicz, zwracając się do komitetu cenzury, stwierdził, iż „W naszych prowincjach wśród 100 chłopów pewnie znajdzie się 10, którzy dobrze czytają po polsku, podczas gdy wśród tysiąca z trudem znajdzie się natomiast jeden, znający język rosyjski”.
Na przełomie XIX i XX wieku cyrylica zyskała jednak na znaczeniu. W latach 1890-1917 wydano ponad dwa razy więcej białoruskojęzycznych książek w cyrylicy niż w łacince.
Współczesny, jednolity kształt alfabetu białoruskiego uformował się dopiero w wyniku rewolucji październikowej i rządów komunistycznych.
