Alfa Romeo 179
Alfa Romeo 179 to samochód wyścigowy Formuły 1, który został zaprojektowany przez Carlo Chitiego oraz Roberta Chouleta, a jego produkcję zrealizowano przez Alfa Romeo w 1979 roku. Ten model brał udział w wyścigach w latach 1979–1982, jednak nie odniósł większych osiągnięć, z wyjątkiem zdobycia pole position przez Bruno Giacomellego w Grand Prix Stanów Zjednoczonych w 1980 roku oraz trzeciego miejsca zdobytego przez tego samego kierowcę w Grand Prix Las Vegas w 1981 roku.
Historia
W latach 1950–1951 kierowcy reprezentujący Alfa Romeo, Giuseppe Farina oraz Juan Manuel Fangio, zdobyli tytuły mistrzowskie. Po 1951 roku Alfa Romeo wycofała się z wyścigów samochodów jednomiejscowych, koncentrując się na produkcji pojazdów drogowych oraz sportowych. W 1961 roku, inżynier Ferrari Carlo Chiti oraz dealer Alfy Romeo Ludovico Chizzola założyli w Settimo Milanese dział sportowy Alfy Romeo, znany jako Autodelta. W ciągu pierwszej dekady działalności Autodelta brała udział w wyścigach samochodów sportowych i GT. W 1976 roku firma ta weszła do Formuły 1, dostarczając silniki dla zespołu Brabham. Po zakończeniu rywalizacji w wyścigach samochodów sportowych, Autodelta stworzyła swój pierwszy samochód Formuły 1. Zaprojektowany przez Chitiego model Alfa Romeo 177 zadebiutował w Grand Prix Belgii w 1979 roku, a jego kierowcą był mistrz Formuły 2, Bruno Giacomelli. Samochód był wyposażony w silnik B12, identyczny jak ten używany w Brabhamach. Po trzech wyścigach zdecydowano się na rezygnację z modelu 177 i silnika B12, ponieważ jego znaczna szerokość uniemożliwiała osiągnięcie efektu przypowierzchniowego.
Podczas Grand Prix Włoch w 1979 roku zaprezentowano drugi model Alfy Romeo na ten sezon, czyli 179. Prace nad uzyskaniem efektu przypowierzchniowego prowadził Robert Choulet. W celu jego osiągnięcia samochód został wyposażony w nowy, centralnie zamontowany silnik 1260 V12 o pojemności 2991 cm³, generujący moc 520 KM przy 12 000 rpm. W roku 1979 pojazd ten nie był konkurencyjny, a jego kierowcy, Bruno Giacomelli oraz Vittorio Brambilla, nie ukończyli żadnego wyścigu.
W okresie zimowym Autodelta skupiła się na poprawie niezawodności oraz konkurencyjności modelu. Do Giacomellego w 1980 roku dołączył Patrick Depailler, a zespół uzyskał wsparcie od Marlboro Italy. Mimo piątego miejsca Giacomellego w Grand Prix Argentyny, samochód był wciąż wolny, dlatego przed Grand Prix RPA przeszedł poważne modyfikacje, które obejmowały zmianę kształtu sekcji bocznych, kurtyn, zastosowanie nowego zawieszenia oraz tylnego spojlera, a także zmniejszenie masy o 30 kilogramów. Te zmiany przyniosły pozytywne rezultaty: w kwalifikacjach do Grand Prix Stanów Zjednoczonych Zachód Depailler zajął trzecie miejsce. Problemem ciągle pozostawała niezawodność, a w sierpniu Depailler zginął w trakcie testów na torze Hockenheimring, a Giacomelli nie miał wystarczającego doświadczenia, aby rozwijać samochód. Mimo tych trudności, Giacomelli ukończył Grand Prix Niemiec na piątej pozycji, a w ostatnim wyścigu sezonu, Grand Prix Stanów Zjednoczonych, zdobył pole position, jednak wycofał się z powodu awarii. Depaillera zastąpił Vittorio Brambilla, a w dwóch ostatnich wyścigach sezonu partnerem Giacomellego był protegowany Marlboro Italy, Andrea de Cesaris. Sezon 1980 Alfa Romeo zakończyła z czterema punktami, zajmując ostatnie miejsce w klasyfikacji konstruktorów.
Aby ograniczyć prędkość wchodzenia samochodów w zakręty, po sezonie 1980 FISA zakazała stosowania przesuwnych kurtyn, które były kluczowe dla uzyskania efektu przypowierzchniowego, wprowadzając minimalny prześwit na poziomie 60 mm. Wiele zespołów próbowało obejść ten przepis, stosując hydropneumatyczne amortyzatory, które w trakcie pomiaru zapewniały regulaminowy prześwit, a podczas jazdy mogły obniżyć samochód, pełniąc podobną funkcję do przesuwnych kurtyn. Aby wdrożyć to rozwiązanie, Autodelta zmodyfikowała samochód i oznaczyła go jako 179C. Dodatkowo, na sezon 1981 do zespołu dołączył Mario Andretti. Ciągłe próby dostosowania samochodu do zmieniających się przepisów wpływały negatywnie na program rozwojowy, co skutkowało niską konkurencyjnością: Alfa Romeo rzadko była poważnym konkurentem dla rywali z silnikami wolnossącymi, a znacznie odstawała od zespołów korzystających z silników turbodoładowanych, takich jak Ferrari czy Renault. W połowie sezonu do zespołu dołączył francuski inżynier, projektant zwycięskich Ligierów, Gérard Ducarouge. Wprowadzono nowy, obniżony model 179D. Zmiany wprowadzone przez Ducarouge’a nieco zwiększyły konkurencyjność samochodu, co zaowocowało pierwszym podium zespołu, gdy Giacomelli zajął trzecie miejsce w Grand Prix Las Vegas. Sezon Alfa Romeo zakończyła na dziewiątej pozycji w klasyfikacji konstruktorów.
Model 179 ścigał się jeszcze w Grand Prix RPA w 1982 roku, a następnie został zastąpiony przez Alfę Romeo 182. W tym samym roku służył również jako platforma testowa dla turbodoładowanego silnika 890T 1.5 V8T. Z powodu problemów z chłodzeniem przy wysokich obrotach, silnik ten został wprowadzony dopiero w 1983 roku.
Zbudowano sześć egzemplarzy modelu 179, cztery egzemplarze modelu 179C oraz dwa egzemplarze modelu 179D.
Wyniki w Formule 1
Przypisy
Bibliografia
Wouter Melissen: Alfa Romeo 179. ultimatecarpage.com. [dostęp 2013-04-01]. (ang.).
James Roberts. Cóż to był za samochód – Alfa Romeo 179. „F1 Racing”, s. 17, kwiecień 2013. Łódź: Westa-Druk. ISSN 1732-7032.
CONSTRUCTORS: ALFA ROMEO. grandprix.com. [dostęp 2013-04-01]. (ang.).
