Alexis Carrel
Alexis Carrel (28 czerwca 1873, Sainte-Foy-lès-Lyon – 5 listopada 1944, Paryż) był francuskim chirurgiem, filozofem oraz moralistą, który zdobył Nagrodę Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1912 roku.
Życiorys
Carrel urodził się, kształcił i studiował w Lyonie, na południu Francji. W 1900 roku uzyskał dyplom lekarza i rozpoczął pracę jako chirurg, najpierw w Lyonie, a później w Stanach Zjednoczonych, gdzie pracował na Uniwersytecie Chicagowskim oraz w Instytucie Rockefellera. Opracował nowe metody i techniki szwów w chirurgii naczyniowej oraz był pionierem w dziedzinach transplantologii i torakochirurgii. Został członkiem wielu prestiżowych towarzystw naukowych oraz otrzymał tytuły doktora honoris causa na wielu uniwersytetach, w tym na Uniwersytecie Królowej w Belfaście, Uniwersytecie Princeton, Uniwersytecie Kalifornijskim, Uniwersytecie Nowojorskim, Uniwersytecie Browna oraz Uniwersytecie Columbia.
W czasie I wojny światowej Carrel służył w armii francuskiej. Wspólnie z chemikiem Henrym Dakinem stworzył antyseptyk znany jako Carrel-Dakin, który był używany do leczenia głębokich ran. Po wojnie, wracając do Instytutu Rockefellera, skoncentrował się na metodach utrzymywania tkanek i narządów przy życiu poza organizmem. Przez wiele lat udawało mu się utrzymywać tkankę serca zarodków kurzych w sztucznych roztworach odżywczych, a wraz z lotnikiem Charlesem Lindberghiem stworzył tzw. sztuczne serce, które mogło pompować płyny fizjologiczne przez duże narządy, takie jak serce czy nerki.
Wkład Carrela w rozwój medycyny i biologii obejmował prace nad transplantacją narządów i hodowlami tkankowymi. Opracowane przez niego techniki szwu chirurgicznego naczyń krwionośnych przyczyniły się do postępu w przeszczepianiu organów. Stworzył metody przechowywania pobranych tkanek, takich jak odcinki żył i tętnic, co przyspieszyło rozwój angiochirurgii. Jego badania nad kulturami tkankowymi miały również istotny wpływ na zrozumienie biologii wirusów oraz przyczyniły się do rozwoju produkcji szczepionek.
Carrel był gorącym zwolennikiem eugeniki. W swojej książce L’Homme, cet inconnu, opublikowanej w 1935 roku, nawoływał do wprowadzenia programu naukowego doskonalenia społeczeństwa. Wspomniał: „Komórka jest nieśmiertelna! To tylko płyn, w którego otoczeniu żyje, ją degeneruje! Odnawiając ten płyn systematycznie oraz dając komórce pożywienie, którego wymaga, może ona praktycznie żyć wiecznie!” Uważał, że jednym z kluczowych środków do osiągnięcia tego celu ma być eutanazja, rozumiana jako eliminacja osób uznawanych za kryminalne lub szkodliwe dla społeczeństwa.
Przez wiele lat Carrel był agnostykiem. Jednak po świadectwie cudownych uzdrowień w Lourdes, które zaobserwował, w 1942 roku porzucił swoje agnostyczne przekonania i ogłosił publicznie swoją wiarę w Boga, nieśmiertelność duszy oraz akceptację nauczania Kościoła katolickiego.
Przypisy
Bibliografia
The Nobel Prize in Physiology or Medicine 1912 Alexis Carrel
Linki zewnętrzne
Alexis Carrel: Człowiek istota nieznana (1938) w bibliotece Polona
