Alexis Argüello
Alexis Argüello (ur. 19 kwietnia 1952 w Managui, zm. 1 lipca 2009 tamże) był nikaraguańskim bokserem, który zdobył tytuły mistrza świata w trzech kategoriach wagowych: piórkowej, junior lekkiej oraz lekkiej. Po zakończeniu kariery sportowej, pełnił również funkcję burmistrza Managui.
Kariera bokserska
Argüello rozpoczął swoją zawodową karierę bokserską w 1968 roku, mając 16 lat. 24 listopada 1973 roku w Masaya znokautował w pierwszej rundzie byłego mistrza świata, José Legrę. 16 lutego 1974 roku w Panamie stoczył swoją pierwszą walkę o tytuł mistrza świata federacji WBA w wadze piórkowej, gdzie zmierzył się z obrońcą pasa Ernesto Marcelem. Marcel wygrał tę walkę jednogłośnie na punkty i po niej zakończył swoją karierę.
W swojej drugiej próbie zdobycia tytułu mistrza świata WBA w wadze piórkowej, Argüello odniósł sukces. 23 listopada 1974 roku w Inglewood znokautował w 13. rundzie ówczesnego mistrza Rubéna Olivaresa z Meksyku, podczas jego pierwszej obrony tytułu. Argüello czterokrotnie bronił swojego tytułu, pokonując kolejno: Leonelem Hernándezem 15 marca 1975 roku w Caracas przez techniczny nokaut w 8. rundzie, Rigoberto Riasco 31 maja tego samego roku w Managui przez TKO w 2. rundzie, Royalem Kobayashim 12 października 1975 roku w Tokio przez nokaut w 5. rundzie oraz Salvadorem Torresem 19 czerwca 1976 roku w Inglewood przez nokaut w 3. rundzie.
20 czerwca 1977 roku Argüello zrezygnował z tytułu mistrzowskiego i przeszedł do kategorii junior lekkiej (znanej również jako super piórkowa). 28 stycznia 1978 roku w Bayamón stoczył słynną walkę z mistrzem świata federacji WBC w tej kategorii, Alfredo Escalerą. Walka ta znana jest jako Krwawa bitwa w Bayamón i była sędziowana przez Arthur Mercante, który określił ją jako najbardziej brutalną, jaką kiedykolwiek widział. Mimo że Escalera miał poważne obrażenia, prowadził na punkty, aż został znokautowany w 13. rundzie.
Argüello trzykrotnie bronił swojego nowego tytułu w 1978 roku, pokonując Reya Tama 29 kwietnia w Inglewood przez TKO w 4. rundzie, Diego Alcalę 3 czerwca w San Juan przez KO w 1. rundzie oraz Arturo Leona 10 listopada w Las Vegas na punkty. 4 lutego 1979 roku wygrał rewanżową walkę z Escalerą przez nokaut w 13. rundzie, a następnie pokonał przyszłego mistrza świata Rafaela Limóna 8 lipca w Nowym Jorku przez TKO w 11. rundzie oraz byłego i przyszłego mistrza świata Bobbego Chacona 16 listopada w Inglewood przez TKO w 7. rundzie. W 1980 roku Argüello obronił pas, pokonując Rubena Castillo 20 stycznia w Tucson przez TKO w 11. rundzie oraz Rolando Navarette 29 kwietnia w San Juan przez TKO w 5. rundzie. Następnie zrezygnował z tytułu i przeszedł do wagi lekkiej, gdzie wygrał z Corneliusem Bozą Edwardsem 9 sierpnia 1980 roku w Atlantic City przez TKO w 6. rundzie oraz z José Luisem Ramírezem 14 listopada tego samego roku w Miami na punkty.
20 czerwca 1981 roku w Londynie zdobył swój trzeci tytuł mistrzowski, pokonując jednogłośnie na punkty mistrza WBC wagi lekkiej Jima Watta. W obronie tego tytułu stoczył zwycięskie walki z Rayem Mancinim 3 października 1981 roku w Atlantic City (TKO w 14. rundzie), Roberto Elizondo 21 listopada tego roku w Las Vegas (KO w 7. rundzie), Jamesem Busceme 13 lutego 1982 roku w Beaumont (TKO w 6. rundzie) oraz Andym Ganiganem 22 maja 1982 roku w Las Vegas (KO w 5. rundzie). Po porażce z Marcelem w 1974 roku Argüello stoczył 19 zwycięskich walk o mistrzostwo świata w trzech kategoriach wagowych.
12 listopada 1982 roku w Miami Argüello próbował zdobyć tytuł w kolejnej kategorii – junior półśredniej, jednak przegrał przez techniczny nokaut z dotychczasowym mistrzem Aaronem Pryorem. W rewanżu, 9 września 1983 roku w Las Vegas, Pryor znokautował go w 10. rundzie. Po tej walce Argüello postanowił zakończyć karierę, choć później stoczył jeszcze cztery walki (po jednej w latach 1985, 1986, 1994 i 1995) z mniej znanymi przeciwnikami, z czego pierwsze trzy wygrał, a ostatnią przegrał na punkty.
W 1992 roku został wprowadzony do Międzynarodowej Bokserskiej Galerii Sławy.
Działalność polityczna
Na początku Argüello wspierał sandinistów, jednak zmienił swoje poglądy, gdy rząd sandinistowski zarekwirował mu majątek. W latach 80. walczył po stronie Contras, a następnie wyemigrował do Miami. Miał problemy z nadużywaniem alkoholu i kokainy, co doprowadziło do rozpadu jego rodziny. Dzięki pomocy swojego byłego rywala Arona Pryora, który również zmagał się z podobnymi problemami, udało mu się przezwyciężyć nałóg.
Argüello zaangażował się w działalność polityczną, tym razem wspierając sandinistów (FSLN). W 2004 roku został wybrany na wiceburmistrza Managui, a w listopadzie 2008 roku objął urząd burmistrza stolicy. W tym samym roku pełnił również rolę chorążego reprezentacji Nikaragui podczas igrzysk olimpijskich w Pekinie.
Śmierć
1 lipca 2009 roku Alexis Argüello został znaleziony martwy w swoim domu w Managui z raną postrzałową klatki piersiowej. Policja uznała to za samobójstwo, chociaż jego syn podejrzewał, że mogły w tym maczać palce inne osoby.
Przypisy
Linki zewnętrzne
James B. Roberts, Alexander G. Skutt: The Boxing Register. International Hall of Fame Official Record Book. Wyd. 4. Ithaca: McBooks Press, Inc., 2006, s. 280–283. ISBN 978-1-59013-121-3. (ang.).
John J. Rawling, Obituary: Alexis Argüello. World champion boxer at three different weights who found new purpose in politics [online], The Guardian, 4 lipca 2009 [dostęp 2013-01-20] (ang.).
Monte M. Cox, Alexis Arguello, The Explosive Thin Man…“One of the Greatest Ever” [online], Cox’s Corner Profiles [dostęp 2013-01-20] (ang.).
Alexis Arguello [online], International Boxing Hall of Fame [dostęp 2013-01-20] (ang.).
Alexis Arguello (El Flaco Explosivo) [online], The Cyber Boxing Zone Encyclopedia [dostęp 2013-01-20] (ang.).
Wykaz walk zawodowych Argüello [online], boxrec.com [dostęp 2017-09-02] (ang.).
