Alexandru Odobescu

Alexandru Odobescu (urodzony 23 czerwca 1834 roku w Bukareszcie, zmarł 10 listopada 1895 roku w Bukareszcie) był rumuńskim pisarzem, archeologiem oraz politykiem. Od 1870 roku był członkiem Akademii Rumuńskiej.

Był synem generała wołoskiej armii Ioana Odobescu. Uczył się w Kolegium św. Sawy w Bukareszcie. W 1853 roku ukończył studia literackie i archeologiczne na Collège de France, które kontynuował przez następne dwa lata na Sorbonie. W tym czasie redagował pismo dla rumuńskich studentów „Junimea română” oraz tłumaczył na rumuński dzieła Homera, Horacego i Wirgiliusza.

Po powrocie do kraju pracował jako naczelnik urzędu pocztowego, prokurator w sądzie apelacyjnym oraz urzędnik w Ministerstwie Wyznań. W 1858 roku ożenił się z Alexandrą (Sașą) Prejbeanu, córką byłego zarządcy Mołdawii i Wołoszczyzny, rosyjskiego generała hrabiego Pawła Kisielowa. Para miała córkę Ioanę. W latach 1861-62 publikował pismo „Revista română pentru științe, litere și arte” (tłum. Rumuński Magazyn Nauki, Literatury i Sztuki), w którym publikowane były prace m.in. Nicolae Bălcescu i Alecu Russo.

W 1863 roku objął stanowisko ministra wyznań i oświecenia publicznego, a tymczasowo kierował także rumuńskim ministerstwem spraw zagranicznych. W 1867 roku organizował rumuński pawilon na wystawie światowej w Paryżu. W 1869 roku uczestniczył w międzynarodowym kongresie antropologii i archeologii historycznej w Kopenhadze. W 1873 roku został członkiem korespondentem Instytutu Archeologicznego w Rzymie, a rok później objął stanowisko dyrektora Teatru Narodowego w Bukareszcie. W 1879 roku został sekretarzem generalnym Akademii Rumuńskiej. W latach 1880-1881 pełnił funkcję sekretarza poselstwa w Paryżu. W 1892 roku został dyrektorem Narodowego Instytutu Edukacji, który zajmował się m.in. publikacją podręczników szkolnych. W ostatnich latach życia zmagał się z problemami zdrowotnymi i finansowymi. Związał się z nauczycielką geografii Hortensią Racoviță, a po odrzuceniu oświadczyn popełnił samobójstwo przez przedawkowanie morfiny.

Był autorem licznych nowel historycznych, takich jak Minheă Voda cel Rău (1857) oraz Doamna Chiajna (1860), a także zbiorów baśni ludowych, w tym Jupân Rănică Vulpoiul (1875) i Tigrul păcălit. Pisał również eseje, jak np. Pseudokynegeticos (1874), oraz wiersze patriotyczne, z których najsłynniejsza to Oda României, opublikowana w 1855 roku w piśmie România literară Vasile Alecsandriego. Jego prace obejmowały również dzieła historyczne i archeologiczne, takie jak Istoria arheologiei (1877) oraz Le trésor de Pétrossa (tom 1–3, wyd. 1889–1900). Głównym przedmiotem jego badań naukowych był odkryty w 1837 roku skarb z Pietroasa lub Petrossy – kolekcja złotych przedmiotów (naszyjników, naczyń, fibul itp.) ozdobionych kamieniami półszlachetnymi i szklanymi wstawkami, prawdopodobnie o gockim pochodzeniu.