Alexander Wedderburn, 1. hrabia Rosslyn
Alexander Wedderburn, 1. hrabia Rosslyn, urodził się 13 lutego 1733 roku w East Lothian, a zmarł 2 stycznia 1805 roku w Baylis koło Windsor. Był brytyjskim prawnikiem oraz politykiem.
Wedderburn był najstarszym synem Petera Wedderburna, lorda Chasterhall. Jego edukację rozpoczął w Dalkeith oraz kontynuował w Royal High School w Edynburgu. W wieku 14 lat wstąpił na Uniwersytet Edynburski. W 1754 roku rozpoczął praktykę adwokacką w Edynburgu, jednak w 1757 roku został przyjęty do angielskiej korporacji prawniczej Inner Temple i przeniósł się do Londynu. W 1763 roku objął stanowisko Radcy Króla oraz ławnika w Lincoln’s Inn. Początkowo pracował w północnym okręgu, ale później związał się z Sądem Kanclerskim. W 1767 roku ożenił się z Batty Anne Dawson, córką i dziedziczką Johna Dawsona z Marly w Yorkshire.
W 1761 roku, dzięki wsparciu lorda Bute’a, Wedderburn został wybrany do Izby Gmin jako przedstawiciel okręgu Ayr Burghs. W latach 1768-1769 reprezentował okręg Richmond, a w latach 1770-1774 oraz 1778-1980 był deputowanym z okręgu Bishop’s Castle. W międzyczasie reprezentował również okręg Okehampton. Był w gronie zwolenników George’a Grenville’a. Początkowo krytykował rząd lorda Northa, jednak w 1771 roku przyjął stanowisko radcy generalnego, co spotkało się z negatywną reakcją wielu deputowanych. Autor anonimowych Listów Juniusa określił go nawet mianem „zdrajcy”.
Wedderburn był zdecydowanym zwolennikiem siłowego rozwiązania konfliktu w amerykańskich koloniach. W czerwcu 1778 roku objął stanowisko prokuratora generalnego. W czerwcu 1780 roku otrzymał tytuł 1. barona Loughborough i zasiadł w Izbie Lordów. Ponadto stał na czele Sądu Spraw Pospolitych. W koalicyjnym gabinecie Portlanda w 1783 roku, w czasach, gdy urząd lorda kanclerza był sprawowany komisyjnie, Loughborough był jednym z najważniejszych lordów komisarzy Wielkiej Pieczęci. Przez następne lata był uważany za czołowego polityka opozycji wigowskiej w Izbie Lordów.
W obliczu rewolucji francuskiej, na początku lat 90. doszło do rozłamu w partii wigów. Część działaczy, z Charlesem Jamesem Foxem na czele, pozostała w opozycji, jednak większość, obawiając się rosnącego radykalizmu rewolucji, wsparła rząd Williama Pitta Młodszego. Wśród nich znalazł się również Loughborough, który opuścił partię wigów w 1792 roku. W styczniu 1793 roku objął urząd Lord Kanclerza i pełnił tę funkcję aż do upadku gabinetu w 1801 roku.
Jego pierwsza żona zmarła bezdzietnie w 1781 roku. W następnym roku Loughborough poślubił Charlotte Courtenay, córkę Willliama Courtenaya, wicehrabiego Courtenay. Para doczekała się jednego syna, który jednak zmarł w dzieciństwie. W 1795 roku Wedderburn otrzymał kolejny tytuł barona Loughborough, który mógł być dziedziczony przez krewnych niebędących zstępnymi. W 1801 roku, już po utracie urzędu, został uhonorowany tytułem 1. hrabiego Rosslyn oraz pensją w wysokości 4000 funtów rocznie.
Po 1801 roku Rosslyn rzadko angażował się w życie publiczne. Od 1799 roku pełnił funkcję honorowego wiceprezesa Foundling Hospital. Zmarł w 1805 roku i został pochowany 11 stycznia w katedrze św. Pawła. Tytuł parowski odziedziczył jego siostrzeniec, James St Claire-Erskine.
Linki zewnętrzne
1911encyclopedia.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-29)].
