Alexander Moyzes (ur. 4 września 1906 w Kláštorze pod Znievom, zm. 20 listopada 1984 w Bratysławie) był słowackim kompozytorem.
Życiorys
Był synem Mikuláša Moyzesa. Początkowo uczył się muzyki w Bratysławie, a następnie kontynuował naukę w konserwatorium w Pradze. W latach 1925–1928 studiował dyrygenturę pod kierunkiem Otakara Ostrčila, kompozycję u Otakara Šína i Rudolfa Karela oraz grę na organach u Bedřicha Wiedermanna. Następnie, w latach 1929–1930, uczęszczał do klasy mistrzowskiej Vítězslava Nováka. W okresie 1929–1941 prowadził wykłady z kompozycji i teorii muzyki w Akademii Muzyki i Dramatu w Bratysławie. W latach 1937–1948 był również kierownikiem sekcji muzycznej w radio w Bratysławie. Od 1941 do 1971 roku pełnił rolę profesora teorii i kontrapunktu w konserwatorium w Bratysławie, a w latach 1965–1971 był jego rektorem.
W 1956 roku otrzymał nagrodę państwową, a w 1966 roku tytuł artysty narodowego.
Twórczość
Wczesny okres działalności twórczej Moyzesa przypada na czas rozkwitu ekspresjonizmu. Jego kompozycje z tego okresu charakteryzują się agresywnością oraz witalizmem. I Symfonia (1929), napisana w tym czasie, jest pierwszą symfonią stworzoną przez słowackiego kompozytora. W latach 30. XX wieku jego zainteresowania skierowały się ku rodzimej tradycji folklorystycznej, co zaowocowało uproszczonymi dziełami o charakterze programowym. W późniejszym etapie twórczości zwrócił się ku estetyce neoklasycznej. W latach 50., w dążeniu do odnalezienia własnego języka dźwiękowego, zaczął łączyć wcześniejsze doświadczenia z nowoczesnymi technikami, co nadało jego późniejszym dziełom charakter eklektyczny.
Ważniejsze dzieła
(na podstawie materiałów źródłowych)
