Alex Higgins
Alex Higgins, właściwie Alexander Gordon Higgins (ur. 18 marca 1949 w Belfaście, zm. 24 lipca 2010 tamże) był północnoirlandzkim snookerzystą.
Znany był z dynamicznego stylu gry oraz zaskakującej efektywności w trudnych sytuacjach. Dwukrotnie zdobywał tytuł mistrza świata w snookerze, a w latach 1976–1977 oraz 1982–1983 zajmował drugie miejsce w światowym rankingu.
Życiorys
Urodził się w Belfaście, gdzie dorastał z trzema siostrami. W dzieciństwie zarabiał niewielkie kwoty, prowadząc wyniki meczów w lokalnym klubie snookerowym „The Jampot”. Mimo pasji do snookera, dobrze radził sobie w szkole. W wieku 11 lat rozpoczął grę w snookera, ale marzył również o karierze dżokeja. Po niepowodzeniu w tej dziedzinie skupił się na snookerze, zdobywając doświadczenie poprzez obserwację innych graczy, co zaowocowało jego pierwszymi sukcesami. W 1968 roku zdobył mistrzostwo Irlandii oraz Irlandii Północnej w kategorii amatorskiej.
W 1971 roku przeszedł na zawodowstwo. Już w 1972 roku, w swoim debiucie w snookerowych Mistrzostwach Świata, zdobył tytuł Mistrza Świata, pokonując w finale Johna Spencera wynikiem 37:32. Dzięki temu osiągnięciu stał się najmłodszym mistrzem świata, aż do momentu, gdy w 1990 roku tytuł zdobył 21-letni Stephen Hendry. W kolejnych latach nie odnosił już takich sukcesów, odpadając w 1973 i 1975 roku w półfinale, a w 1974 roku w ćwierćfinale. W 1976 roku ponownie dotarł do finału, jednak przegrał z Rayem Reardonem. Po dwóch porażkach w pierwszych rundach w kolejnych latach, w 1979 roku nieznacznie przegrał w ćwierćfinale z późniejszym mistrzem Terrym Griffithsem. W 1980 roku znów zagrał w finale, lecz przegrał z Cliffem Thorburnem. W 1982 roku po raz drugi zdobył tytuł mistrza świata, pokonując Reardona wynikiem 18-15. Półfinał z Jimmym White’em z tych mistrzostw uznawany jest za jeden z najlepszych meczów w historii turniejów o mistrzostwo świata.
W 1990 roku, po kolejnej przegranej walce o tytuł, ogłosił przejście na emeryturę, twierdząc, że snooker jest najbardziej skorumpowaną grą na świecie. W trakcie składania tego oświadczenia rzekomo uderzył rzecznika prasowego, co, w połączeniu z groźbami wobec Dennisa Taylora, skutkowało jego wykluczeniem z rozgrywek na kolejny sezon. W późniejszych latach nie udało mu się powrócić na szczyt rankingu, a jego kariera powoli wygasała.
Higgins był nałogowym palaczem. W 1997 roku zdiagnozowano u niego raka gardła. Mimo postępującej choroby kontynuował występy na krajowych imprezach. Problemy zdrowotne były dla niego na porządku dziennym. Przeszedł radioterapię, która pomogła w walce z nowotworem, lecz niestety leczenie doprowadziło do utraty zębów, co z kolei skutkowało problemami związanymi z nieregularną i niepełnowartościową dietą. Wkrótce jego organizm stał się zbyt słaby, aby poddać się koniecznej operacji.
Jednym z jego ostatnich występów zawodowych były Mistrzostwa Irlandii w 2007 roku, które zakończył w swoim pierwszym meczu, przegrywając z Fergalem O’Brienem 5:0.
W 2007 roku opublikował autobiografię pt. „From the Eye of the Hurricane: My Story” („W oku cyklonu: moja historia”).
Zmarł 24 lipca 2010 roku. Ostateczną przyczyną śmierci Aleksa Higginsa był głód.
Alex Higgins miał córkę Lauren oraz syna Jordana.
Osiągnięcia
W latach 1985–1987 prowadził drużynę Irlandii Północnej do sukcesów w Pucharze Świata. Inne jego osiągnięcia to:
- Benson & Hedges Masters: 1978, 1981
- Benson & Hedges Irish Masters: 1989
- Coral UK: 1983
- British Gold Cup: 1980
- Zawodowe mistrzostwo Irlandii: 1972, 1978, 1979, 1983, 1989
Przypisy
Bibliografia
Ron Florax: Profil na stronie CueTracker. CueTracker. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
Profil na stronie snooker.org. snooker.org. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
Profil na stronie World Snooker Tour. World Snooker Tour. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
Profil na stronie azbilliards.com. AZBilliards.com. [dostęp 2024-09-26]. (ang.).
