Alessandro Mendini (16 sierpnia 1931 w Mediolanie – 18 lutego 2019 tamże) był włoskim architektem oraz designerem. Odegrał kluczową rolę w historii włoskiego designu i przyczynił się do popularyzacji postmodernizmu.
Życiorys
Mendini studiował architekturę na Politechnice Mediolańskiej, gdzie uzyskał dyplom w 1959 roku. Następnie dołączył do stowarzyszenia projektowania przemysłowego Nizzoli Associati, gdzie pracował do 1970 roku. W latach 70. XX wieku stał się jedną z czołowych postaci w nurcie designu radykalnego. W latach 1970–1976 pełnił funkcję redaktora naczelnego pisma „Casabella”. W 1973 roku był jednym z założycieli awangardowej szkoły wzornictwa i architektury Global Tools. W 1979 roku dołączył do Studia Alchimia, gdzie współpracował z Ettore Sottsassa oraz Michele De Lucchi, osiągając status głównego ideologa. Następnie założył czasopismo „Modo”, w którym był aktywny do 1981 roku. W latach 1980–1985 pełnił rolę redaktora naczelnego gazety „Domus”, poświęconej wzornictwu. Od 1983 roku wykładał wzornictwo w Hochshule für Angewandte Kunst w Wiedniu. W 1981 roku otrzymał propozycję współpracy przy projekcie Braccidiferro od firmy Cassina, producenta mebli. W grudniu 2014 roku został uhonorowany tytułem doktora honoris causa przez ASP we Wrocławiu, z okazji czego zorganizowano wystawę jego dzieł.
Twórczość
W 1978 roku Mendini zaprezentował nowe podejście do projektowania, zwane re-design: krzesło Universale Joego Colomba z dekoracją sztucznego marmuru, krzesło Wassili Marcela Brauera z dodatkowymi ozdobami oraz krzesło Gio Pontiego Superlagera z przyczepionymi proporczykami z napisem „re-design”. Przedmioty te miały na celu uświadomienie odbiorcom, że nie można już stworzyć czegoś całkowicie nowego, mając na uwadze wcześniejsze osiągnięcia. Mendini pragnął również przeciwstawić się tendencjom modernizmu, podkreślając, że dekoracja może wyrażać wartość i znaczenie projektu. Wprowadził teorię „banalnego designu”, krytykując intelektualną pustkę ery industrialnej. Poprzez wykorzystanie nietypowych dekoracji i żywych kolorów, ujawniał banalność produkowanych przedmiotów. Mendini objął również stanowisko dyrektora artystycznego i odpowiedzialnego za wizerunek w firmie Alessi. Brał udział w projekcie Tea & Coffe Piazza, a także wspólnie z Archille Castiglinonim i Aldo Rossim zaprojektował Casa della Felicità.
W 1980 roku zorganizował wystawę L’oggetto banale („Banalny przedmiot”) na Biennale w Wenecji. Jego wkład w wzornictwo zwiastował szybki kres modernizmu oraz powrót symboliki do łask. Doskonałym przykładem jego dążeń jest sofa Kandissi, zaprojektowana na wystawę Bau.Haus I dla studia Alchimia, ozdobiona kolorowymi płaskorzeźbami inspirowanymi twórczością Kandinsky’ego. Pokazał, że nie ma wyraźnej granicy między sztuką a wzornictwem.
W ramach projektu Braccidieferro stworzył serię mebli Mobile Infinito, do których dołączył magnesy, zachęcając użytkowników do twórczej współpracy. W firmie Alessi uczestniczył w projekcie Tea & Coffe Piazza, a także projektował Groninger museum w Groningen w Holandii (1988–1993).
Jako architekt Mendini zaprojektował m.in. rezydencję Alessi w Omegnie, kompleks teatralny Teatrino della Bicchieraia w Azzero oraz wieże pamięci w Hiroshimie.
Otrzymał liczne międzynarodowe nagrody, w tym Compasso d’Oro w latach 1979 i 1982.
Przypisy
Bibliografia
Charlotte & Peter Fiell: Design XX wieku. Tashen, 2002. Brak numerów stron w książce.
Lakshmi Bhaskaran: Design XX wieku. RotoVision, 2006. Brak numerów stron w książce.
Linki zewnętrzne
