Alessandro Del Piero

Alessandro Del Piero (ur. 9 listopada 1974 w Conegliano) to włoski piłkarz, który występował na pozycji napastnika. W latach 1995–2008 był reprezentantem Włoch, z którą zdobył mistrzostwo świata w 2006 roku oraz wicemistrzostwo Europy w 2000 roku. Największe osiągnięcia klubowe odnosił w barwach Juventusu, z którym zdobył Ligę Mistrzów UEFA w sezonie 1995/1996, a także dotarł do finału w sezonach 1996/97, 1997/98 oraz 2002/03.

Kariera klubowa

Początki

Pierwszym klubem Del Piero był San Vendemiano, do którego dołączył w wieku 9 lat, stając się najmłodszym piłkarzem drużyny. Jego talent został dostrzegany przez Vittorio Scantaburlo, skauta drugoligowej AC Padwa, co zaowocowało transferem po czterech latach spędzonych w San Vendemiano. W Padwie grał przez dwa lata, występując w Serie B i zdobywając jedną bramkę w 14 meczach.

22 listopada 1992 roku zadebiutował w podstawowym składzie Padwy w meczu przeciwko Ternanie, mając za partnerów takich graczy jak Angelo Di Livio, Demetrio Albertini i Antonio Benarrivo. Po udanych występach w Serie B zwrócił na siebie uwagę działaczy Juventusu i Milanu. W wieku 19 lat przeniósł się do Turynu, gdzie zaczął od gry w drużynach młodzieżowych. Wraz z Primaverą wygrał turniej w Viareggio, co pomogło mu w awansie do pierwszego zespołu. Debiut w Serie A miał miejsce 12 września 1993 roku w meczu z Foggią, zakończonym remisem 1:1. Już w swoim drugim meczu, z Reggianą, zdobył swoją pierwszą bramkę w lidze.

Wkrótce potem zdobył pierwszy hat-trick w meczu z Parma. W decydującym meczu o mistrzostwo Juventus przegrywał z Fiorentiną 0:2, ale dzięki trafieniom Gianluki Vialliego i Del Piero, Juventus ostatecznie wygrał.

Lata 1995–1999

W 1996 roku Juventus zdobył Scudetto, wygrał Ligę Mistrzów oraz Puchar Interkontynentalny, w czym duża zasługa Del Piero, który strzelił decydującego gola w Pucharze Interkontynentalnym z River Plate.

Rok 1998 przyniósł gorsze chwile. Na Mistrzostwach Świata we Francji Del Piero nie miał zbyt wielu okazji do gry, a Włosi odpadli w ćwierćfinale. Po turnieju Zdenek Zeman, trener Romy, oskarżył Del Piero oraz innych zawodników Juve o doping.

8 listopada 1998 roku w meczu z Udinese Calcio doznał poważnej kontuzji, która wyłączyła go z gry na 9 miesięcy. Po operacji w USA, wrócił 4 sierpnia 1999 roku i podpisał 5-letni kontrakt z Juventusem, stając się jednym z najlepiej opłacanych piłkarzy na świecie.

Lata 2000–2005

Sezon 1999/00 był kluczowy dla Del Piero, gdyż zakończyła się era Lippiego, a Ancelotti objął zespół. Del Piero zdobył dwa wicemistrzostwa Włoch oraz kilka nagród dla najlepszego gracza sezonu. Niestety, 12 lutego zmarł jego ojciec, Gino Del Piero, a Alessandro dedykował mu swoją następną bramkę.

W sezonie 2001/02 Lippi wrócił do Juventusu. Liga Mistrzów zakończyła się dla klubu w drugiej rundzie grupowej, ale duet Del Piero i Trezeguet pomógł zdobyć 26. mistrzostwo kraju. Juventus wygrał ostatni mecz z Udinese i zdobył scudetto, a Del Piero został wybrany najlepszym napastnikiem sezonu w Serie A.

Sezon 2002/03 był jednym z najlepszych w karierze Del Piero. Razem z Trezeguetem i Nedvědem stworzyli groźne trio, które doprowadziło Juventus do finału Ligi Mistrzów, gdzie przegrali w rzutach karnych z Milanem. Pomimo tego, Juventus zdobył scudetto. Sezon 2003/04 był rozczarowujący, ponieważ Juventus nie zdobył żadnego trofeum i zakończył ligę na 3. miejscu. W finale Pucharu Włoch przegrali z S.S. Lazio.

W sezonie 2004/05 Juventus był w lepszej formie, a do zespołu dołączyli Emerson, Ibrahimović, Mutu, Cannavaro i Zebina. Nowym trenerem został Fabio Capello. W Lidze Mistrzów Juventus odpadł w ćwierćfinale z Liverpool, który ostatecznie zdobył trofeum. Mimo że Del Piero grał poniżej oczekiwań, miał momenty geniuszu, jak w meczu z Milanem, gdzie asystował przy decydującej bramce Trezegueta.

Lata 2006–2012

W sezonie 2005/06 Capello rzadko wystawiał Del Piero w podstawowym składzie, ale ten zdobywał ważne bramki w końcówkach meczów. W tym sezonie zdobył swoją 183 bramkę dla Juventusu, stając się najlepszym strzelcem w historii klubu.

Po zdobyciu przez Włochy Mistrzostwa Świata, Juventus został zdegradowany do Serie B w wyniku Afery Calciopoli. Mimo to Del Piero pozostał wierny klubowi. Do zespołu wrócił jego dawny przyjaciel, Didier Deschamps, a Del Piero w meczu z Modeną zdobył swoją 199. bramkę.

28 października 2006 roku zdobył swoją 200. bramkę w meczu przeciwko Frosinone.

Trzy miesiące później zagrał swój 500. mecz w barwach Juventusu. 17 lutego 2007 roku zdobył swój 6. hat-trick w meczu z Crotone, a 4 marca powtórzył ten wyczyn w meczu z Piacenzą, kończąc sezon jako król strzelców Serie B.

W sezonie 2007/2008 potwierdził wysoką formę, prowadząc Juventus do 3. miejsca w Serie A. Został królem strzelców ligi z 21 bramkami, wyprzedzając Trezegueta (20 bramek). Rok 2008 był jednym z najlepszych w jego karierze, zdobył 28 bramek, poprawiając swój rekord. W meczu Ligi Mistrzów przeciwko Realowi Madryt strzelił dwie bramki, co zapewniło Juventusowi zwycięstwo 2:0. Po meczu hiszpańscy kibice pożegnali go brawami.

14 marca 2010 roku zdobył swoją 300. i 301. bramkę dla Juventusu w meczu przeciwko AC Siena. W tym sezonie zagrał w 29 meczach, zdobywając 11 bramek.

20 maja 2012 roku Del Piero rozegrał swój ostatni mecz w barwach Juventusu, co było jego 705. występem w koszulce „Starej Damy”. Mecz zakończył się porażką 0:2 z SSC Napoli w finale Coppa Italia.

Kariera reprezentacyjna

Del Piero zadebiutował w reprezentacji Włoch 25 marca 1995 roku. Na Euro 96 zagrał jedynie 45 minut. Na Mistrzostwach Świata w 1998 roku również był rezerwowym, a Włosi odpadli w ćwierćfinale. W ME 2000 uzyskał większe zaufanie u Dino Zoffa, będąc podstawowym graczem, który pomógł reprezentacji dojść do finału, gdzie Włosi przegrali z Francją 1:2.

Po kolejnych latach w reprezentacji, pod wodzą Trapattoniego, Del Piero nie był podstawowym zawodnikiem na Mistrzostwach Świata w 2002 roku, ale zdobył bramkę, która dała Włochom awans do kolejnej rundy. Na Euro 2004 również nie zdobył bramki, a Włosi szybko odpadli.

Po rocznej przerwie nowy trener Marcello Lippi powołał go do kadry na Mistrzostwa Świata 2006. Del Piero grał głównie w końcówkach meczów, ale 4 lipca 2006 roku zdobył bramkę w półfinale z Niemcami, a w finale z Francją przyczynił się do wygranej w rzutach karnych.

Na Euro 2008 Del Piero zagrał w trzech meczach, co było jego czwartym turniejem mistrzowskim.

Statystyki kariery

Sukcesy

Z Juventusem

Mistrz Włoch: 1994/95, 1996/97, 1997/98, 2001/02, 2002/03, 2004/05, 2005/06, 2011/12
Puchar Włoch: 1994/95
Superpuchar Włoch: 1995, 1997, 2002, 2003
Mistrz Serie B: 2006/07
Liga Mistrzów: 1995/96
Liga Mistrzów (2. miejsce): 1996/97, 1997/98, 2002/03
Superpuchar Europy: 1996
Puchar Interkontynentalny: 1996
Puchar Intertoto: 1999
Turniej we Viareggio: 1994

Z reprezentacją Włoch