Alessandro Cortini (urodzony 24 maja 1976 roku w Bolonii) to włoski muzyk, który zdobył uznanie jako członek zespołów Nine Inch Nails, How to Destroy Angels oraz Modwheelmood. Współpracował z artystami takimi jak Ladytron, Jovanotti czy Puscifer. Realizował również własne projekty solowe pod pseudonimami SONOIO (lub sonoio) oraz blindoldfreak, a także pod swoim nazwiskiem. W swojej twórczości korzysta z syntezatorów, w tym z modelu Strega, który stworzył we współpracy z firmą Make Noise.
W 2020 roku, jako pierwszy Włoch, został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame jako członek zespołu Nine Inch Nails.
== Życiorys i twórczość ==
=== Początki ===
Alessandro Cortini przyszedł na świat 24 maja 1976 roku w Bolonii, a swoje dzieciństwo spędził w Forlì. Otoczony muzyką przez rodziców – matka słuchała płyt, ojciec grał na gitarze, a dziadek był miłośnikiem muzyki klasycznej – szybko zainteresował się grą na gitarze. Instrument ten pozostawał jego główną pasją aż do rozpoczęcia studiów w Musicians Institute w Los Angeles, gdzie zafascynował się syntezatorami, dostrzegając ich potencjał twórczy.
Wprowadzenia w świat syntezatorów i samplerów dokonał jego przyjaciel, Franco Naddei.
=== Kariera artystyczna ===
W 1998 roku brał udział jako gitarzysta w nagrywaniu albumu The Cappuccino Songs Tanity Tikaram.
Na koniec lat 90. założył zespół elektroniczny modwheelmood. Po ukończeniu studiów w latach 2001–2002 występował jako gitarzysta koncertowy z zespołem The Mayfield Four. W 2005 roku dołączył do Nine Inch Nails, uczestnicząc w trasach koncertowych: Live: With Teeth (2005), Performance (2007) oraz Lights in the Sky Over North/South America (2008). Na koniec 2008 roku opuścił zespół, by skupić się na projektach solowych: blindoldfreak i SONOIO. Jego pierwszy projekt zaowocował pięcioma EP-kami: ? (2003), Enemies & Immigrants (2006) oraz trzyczęściowym Pearls to Pigs, wydanym w 2007 i 2008 roku, a następnie jako kompilacja w 2009 roku. Pod marką SONOIO wydał albumy Blue (2010) oraz Red (2011). W 2009 roku odbył krótką trasę koncertową z brytyjskim zespołem rockowym Muse jako tymczasowy basista, zastępując Morgana Nichollsa. Był także producentem albumów Velocifero i Gravity the Seducer zespołu Ladytron. W 2010 roku dołączył do zespołu How to Destroy Angels na koncerty.
W lutym 2013 roku Trent Reznor ogłosił, że odbudowuje Nine Inch Nails w prawie nowym składzie, z basistą Erikiem Averym, gitarzystą Adrianem Belewem, klawiszowcem Joshem Eustisem, perkusistą Ilanem Rubinem i byłym członkiem Alessandro Cortinim jako klawiszowcem. W tym samym roku Cortini zaczął wydawać serię albumów sygnowanych własnym nazwiskiem, prezentując swoje umiejętności w zakresie syntezatorów analogowych i modularnych. W 2014 roku zadebiutował w wytwórni Hospital Productions, wydając album Sonno, do realizacji którego użył jedynie jednego instrumentu, monofonicznego syntezatora/sekwencera Roland MC-202. Do nagrania albumu Risveglio, wydanego rok później, dodał drugi instrument, Roland TB-303. Oba syntezatory były intensywnie wykorzystywane w muzyce tanecznej w latach 80. i 90., szczególnie TB-303, który stał się synonimem brzmienia acid house.
Oprócz późniejszych solowych albumów, takich jak Volume Massimo (2019) i Scuro Chiaro (2021), wydał także projekty we współpracy z Merzbow, Lawrence’em Englishem oraz Danielem Averym.
Kiedy w 2020 roku Nine Inch Nails został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame w Cleveland, Cortini, jako członek zespołu, stał się pierwszym Włochem, który otrzymał to wyróżnienie.
W 2021 roku stworzył syntezator Strega we współpracy z firmą Make Noise, który wykorzystał do nagrania albumu Scuro Chiaro.
W październiku 2024 roku wydał album Nati Infiniti nakładem wytwórni Mute Records. Album pierwotnie zadebiutował jako instalacja audio stworzona na zamówienie festiwalu Sónar Lisboa w 2022 roku, rozciągająca się przez cztery piętra Fábrica da Moagem, nieczynnego młyna zbożowego w Museu de Lisboa. Na podstawie instalacji stworzono 40-minutowy utwór, zmiksowany i zmasterowany przez Martę Salogni. Audiowizualne wykonanie Nati Infiniti zostało zaprezentowane na berlińskim festiwalu Atonal, a następnie w serii improwizowanych koncertów na żywo w Ameryce Północnej i Europie.
21 stycznia 2025 roku ogłosił swój udział w 14. edycji Rewire Festival – festiwalu muzyki elektronicznej w Hadze, który odbędzie się w dniach 3–6 kwietnia.
== Charakterystyka twórczości ==
Dzięki swoim umiejętnościom w zakresie nagrywania solowego na syntezatorach modularnych, Cortini sprawił, że instrumenty te stały się atrakcyjne i przystępne. Jego kompozycje charakteryzują się stonowanym, oszczędnym i powtarzalnym stylem, jednocześnie będąc melodyjnymi – wykorzystują ostre, cykliczne melodie, przypominające partytury filmowe Johna Carpentera z wczesnych lat 80. lub twórczość Boards of Canada.
== Dyskografia ==
=== Albumy solowe ===
==== Alessandro Cortini ====
Na podstawie strony artysty w AllMusic:
Forse 1 (2013)
Forse 2 (2013)
Sonno (2014)
Forse 3 (2015)
Risveglio (2015)
Alessandro Cortini & Merzbow (2017)
Immediate Horizon (2017)
Volume Massimo (2019)
Illusion of Time (2020)
Tom Clancy’s Ghost Recon Breakpoint
Scuro Chiaro (2021)
Emosfere (2024)
Nati Infiniti (2024)
==== Blindoldfreak ====
Na podstawie strony artysty w Discogs:
Modular Brain (2009)
==== Sonoio ====
Na podstawie strony artysty w Discogs:
Blue (2010)
Non – Blue (2010)
Sonoio Blue Demos (2011)
Red (2011)
Sonoio Red Demos (2011)
Non Red (2011)
Fine (2018)
=== Współpraca z innymi wykonawcami ===
==== Modwheelmood ====
Na podstawie strony zespołu w Discogs:
Things Will Change (2007)
Pearls To Pigs (2009)
==== Nine Inch Nails ====
Na podstawie strony artysty w AllMusic:
Only (2005)
Ghosts I–IV (2008)
The Slip (2008)
Hesitation Marks (2013)
==== Pozostali ====
Na podstawie strony artysty w AllMusic:
The Cappuccino Songs (1998, z Tanitą Tikaram)
V is for Vagina (2007, z Pusciferem)
Safari (2008, z Jovanottim)
Velocifero (2008, z Ladytronem)
Bionic (2010, z Christiną Aguilerą)
Best of 00-10 (2011, z Ladytronem)
Birdy (2011, z Birdy)
Conditions of My Parole (2011, z Pusciferem)
Gravity the Seducer (2011, z Ladytronem)
Hurry Up, We’re Dreaming (2011, z M83)
The 2nd Law (2012, z Muse)
Big Black Delta (2013, z Big Black Delta)
Crystal World (2013, z Marnie)
The Future’s Void (2014, z EMA)
The Apache Relay (2014, z The Apache Relay)
Drones (2015, z Muse)
Sparked: Modular Remix Project (2016, z Wranglerem)
Alessandro Cortini & Merzbow (2017, z Merzbow)
Immediate Horizon (2018, z Lawrence’em Englishem)
Tropic Thunder [Original Motion Picture Score] (2008 z Theodore’em Shapiro)
Northern Lights [BT Remix] (2018, z Death Cab for Cutie)
Enter Exit (2020, z Danielem Averym)
Illusion of Time (2020, z Danielem Averym)
Tom Clancy’s Ghost Recon Breakpoint (2020, z Norm Block i Alainem Johannesem)
Baresi (2021, z Danielem Averym)
Existential Reckoning: Re-Wired (2023, z Pusciferem)
== Przypisy ==
== Linki zewnętrzne ==
