Alessandro Blasetti (ur. 3 lipca 1900 w Rzymie, zm. 1 lutego 1987 tamże) – to włoski reżyser i scenarzysta filmowy, którego twórczość zwiastowała nadejście neorealizmu.
Był jedną z kluczowych postaci włoskiej kinematografii w czasach faszystowskich. Nazywany często „ojcem włoskiego kina” za sprawą jego zasług od końca lat 20. XX wieku, kiedy to dzięki jego wysiłkom włoskie kino zdołało wyjść z długotrwałego kryzysu.
Życie i twórczość
Po ukończeniu studiów prawniczych, zajął się dziennikarstwem oraz krytyką filmową, współpracując z wieloma branżowymi czasopismami. Debiutował w 1929 roku filmem Słońce, który ukazywał trudne życie wiejskich mieszkańców. Benito Mussolini określił ten film jako „początek faszystowskiego filmu”. W historii włoskiego kina zapisał się również dzięki historycznemu freskowi z okresu zjednoczenia Włoch pt. Rok 1860 (1934).
Blasetti był jedną z postaci, które lobbowały na rzecz rozwoju włoskiej kinematografii w latach 30. oraz na rzecz wsparcia tego sektora przez państwo. Jednym z efektów tych działań było powstanie studia filmowego Cinecittà w Rzymie.
Reżyser wystąpił jako siebie w głośnym filmie Najpiękniejsza (1951) Luchina Viscontiego. Przewodniczył również jury w konkursie głównym na 20. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cannes (1967).
Wybrana filmografia
Słońce (Sole) (1929)
Nerone (1930)
Resurrectio (1930)
Terra madre (1931)
Palio (1932)
Rok 1860 (1860) (1934)
Aldebaran (1935)
Ettore Fieramosca (1938)
Un’avventura di Salvator Rosa (1940)
Żelazna korona (La corona di ferro) (1941)
Quattro passi fra le nuvole (1943)
Un giorno nella vita (1946)
Fabiola (1949)
Prima comunione (1950)
Altri tempi (1951)
Szkoda, że to łajdak (Peccato che sia una canaglia) (1954)
La fortuna di essere donna (1956)
Europa di notte (1959)
Liolà (1963)
Io, io, io… e gli altri (1966)
Simón Bolívar (1969)
Przypisy
