Alesina (hist., pol. Olesin, Olesino (biał. Алесіна, ros. Алесино) – to agromiasteczko znajdujące się na Białorusi, w rejonie smolewickim obwodu mińskiego, w sielsowiecie Kurhannie, oddalone o około 13 km na południowy wschód od Smolewicz.
Historia
Własność
Historia Olesina jest zbieżna z historią pobliskich Szypian (oddalonych o 3 km na wschód), chociaż Olesin zyskał swoją niezależną tożsamość dopiero w XIX wieku. W miejscowości tej mieszkał Aleksander Moniuszko (~1790–1836), herbu Krzywda. W połowie XIX wieku majątek przeszedł w ręce jego córki Pauliny (1831–1903), która poślubiła Leona Wańkowicza (1831–?), herbu Lis, wnosząc majątek w posagu do rodziny Wańkowiczów. Na początku XX wieku dobra te były własnością ich syna Pawła (1862–?).
Do Olesina prowadziła długa, dębowa aleja od dworu w Szypianach. Olesin pełnił funkcję zaplecza gospodarczego dla dworu. Powierzchnia zabudowań browaru wynosiła 1,5 ha. Do dnia dzisiejszego zachowało się kilka kamienno-ceglanych budynków produkcyjnych oraz magazynów pochodzących z końca XIX wieku.
Przynależność administracyjna
W wyniku II rozbioru Polski, w 1793 roku, majątek znalazł się w obrębie Imperium Rosyjskiego. W drugiej połowie XIX wieku przynależał do gminy Wierchmień w ujeździe ihumeńskim guberni mińskiej. 15 września 1919 roku gmina, wraz z powiatem ihumeńskim, weszła w skład okręgu mińskiego, administrowanego przez Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich. Po wyznaczeniu granicy wschodniej, gmina znalazła się poza terytorium II Rzeczypospolitej, na obszarze ZSRR, a od 1991 roku znajduje się na terytorium Białorusi.
XX wiek
Na początku XX wieku Olesin zamieszkiwało około 160 osób, a w miejscowości działała gorzelnia. W 1916 roku liczba mieszkańców wynosiła 49. Po rewolucji październikowej w byłym majątku utworzono kołchoz „Nowe Życie”. Zgodnie z danymi z 1926 roku, we wsi funkcjonowało 12 gospodarstw domowych oraz czytelnia. Na początku lat 30. XX wieku, poza kołchozem, działały tu: kuźnia, krochmalnia oraz mleczarnia. W trakcie II wojny światowej wieś została zniszczona przez Niemców. W 1996 roku w Olesinie istniało 148 gospodarstw domowych i mieszkało 394 mieszkańców. Funkcjonował ośrodek weterynaryjny, warsztaty naprawy maszyn rolniczych, automatyczna centrala telefoniczna, klub, kasa oszczędnościowa, stołówka oraz sklep. Obecnie w miejscowości działa przedsiębiorstwo rolnicze „Szypiany-ASK”, przedszkole, liceum, poczta, wiejska biblioteka oraz przychodnia lekarska.
Nie ma dostępnych informacji na temat tutejszej (nieistniejącej) rezydencji, poza tym, że w XIX wieku zgromadzono tu znaczący księgozbiór po Moniuszkach oraz archiwum.
Przypisy
