Alergia insulinowa

Alergia insulinowa to stan humoralnej nadwrażliwości na insulinę, który manifestuje się poprzez występowanie niespecyficznych objawów uczulenia, głównie na skórze, chociaż rzadziej może również dotyczyć innych narządów. Sam hormon rzadko jest bezpośrednią przyczyną uczulenia. Zazwyczaj za jego wystąpienie odpowiadają:

białkowe zanieczyszczenia w nieoczyszczonej lub słabo oczyszczonej insulinie,
substancje dodawane do hormonu, które mają na celu przedłużenie jego działania,
środki odkażające.

W powstawaniu alergii mogą także odgrywać rolę różnice gatunkowe w składzie chemicznym insuliny.

Alergia insulinowa wczesna

Alergia wczesna objawia się w postaci nacieku na skórze (czasami o charakterze martwicznym) około 2 (rzadziej 3–4) godzin po wstrzyknięciu insuliny i zwykle ustępuje po 1–2 dniach. Objawy mają charakter pośredni między odczynem wczesnym a późnym, znanym jako odczyn wczesny opóźniony. W przypadku uogólnionego odczyny występują takie objawy jak pokrzywka, czasami swędzący obrzęk, obrzęk stawów oraz gorączka.

Najcięższą formą uogólnionego odczyny jest wstrząs anafilaktyczny, któremu mogą towarzyszyć obrzęk głośni, skurcz oskrzeli oraz spadek ciśnienia tętniczego.

W przypadku wystąpienia alergii insulinowej podczas terapii insuliną, należy ustalić, czy reakcja jest wywołana przez sam hormon, czy też przez substancje dodane do niego.

Alergia insulinowa późna

Alergia późna to miejscowy odczyn skóry, który pojawia się po 18–24 godzinach od podania insuliny, w miejscu jej wstrzyknięcia. Objawia się twardym, ciemnoczerwonym, swędzącym i piekącym nacieczeniem o średnicy około 3–5 centymetrów. Osiąga maksymalne nasilenie po 36–48 godzinach i zazwyczaj ustępuje po kilku dniach bez konieczności leczenia.

Alergia typu późnego jest oznaką nadwrażliwości typu komórkowego na insulinę. W odróżnieniu od alergii wczesnej, nie towarzyszy jej zwiększone zapotrzebowanie organizmu na hormon i nie stanowi takiego zagrożenia dla zdrowia pacjenta.