Aleksy Sław – bułgarski bojars
Aleksy Sław (bułgarski: Алексий Слав, grecki: Ἀλέξιος Σθλαῦος) to postać z bułgarskiej historii, żyjąca na przełomie XII i XIII wieku. Wywodził się z carskiej dynastii Asenowiczów i był siostrzeńcem trzech pierwszych carów. Na początku swojej kariery mógł być gubernatorem bułgarskich ziem w rejonie Rodopów, gdzie potem stał się niezależnym władcą.
Aleksy pojawia się w dokumentach związanych z dyskusjami na temat następstwa tronu po zabójstwie Kałojana. W obliczu uzurpacji Boriła, Aleksy zaczął szukać sojuszników, którzy mogliby wesprzeć jego roszczenia do tronu. Po klęsce nowego cara pod Filipopolis w 1208 roku, nawiązał kontakty z jego pogromcami, łacinnikami z Konstantynopola. Cesarz Henryk obiecał mu wsparcie w dążeniu do objęcia bułgarskiego tronu, ożenił się z jego córką oraz nadał mu tytuł despoty, co umożliwiło Aleksyemu samodzielne rządzenie Rodopami.
W 1211 roku, w sojuszu z despotą Epiru, Aleksy stoczył walki przeciwko Boriłowi, co pozwoliło mu na zwiększenie swojego terytorium. Po zdobyciu w 1215 roku twierdzy Melnik, przeniósł swoją stolicę z Czepiny do Melnika, ogłaszając się autokratą i starając się posiadać wszystkie atrybuty niezależnego władcy. Utrzymywał dwór, w którym obecni byli zarówno bułgarscy bojarzy, jak i łacińscy rycerze (źródła wspominają o specjalnym dostojniku odpowiedzialnym za sprawy łacinników). Dążył do zdobycia poparcia duchowieństwa, przyznając klasztorom ziemie oraz różne przywileje.
Rodopy zostały ponownie włączone do cesarstwa bułgarskiego po bitwie pod Kłokotnicą w 1230 roku. Po 1228 roku imię Aleksego znika z historycznych źródeł. Niektórzy badacze łączą go z stolnikiem Sławem, na podstawie inskrypcji na pierścieniu znalezionym w Tyrnowie, jednak brak jest innych przekonywujących dowodów. Aleksy był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy ożenił się z nieznaną z imienia córką Henryka Flandryjskiego, a po jej śmierci z córką Petralifasa, który był spowinowacony z Teodorem Komnenem Dukasem. Prawdopodobnie chodziło o sebastokratora Jana Petralifasa. W źródłach nie ma informacji o ewentualnym potomstwie Aleksego.
Przypisy
Bibliografia
- Георги Бакалов, Милен Куманов, Електронно издание „История на България”, Труд, Сирма, София, 2003
- Иван Божилов, Фамилията на Асеневци (1186–1460). Генеалогия и просопография, Българска академия на науките, София, 1994
- Wincenty Swoboda, Sław (hasło), Słownik starożytności słowiańskich, t. 5, s. 238.
- Tadeusz Wasilewski, Historia Bułgarii, Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk-Łódź 1988, s. 84.
