Aleksy Dyonizy Parol (urodzony 10 stycznia 1927 roku w Żyrardowie, zmarły 20 października 1994 roku w Gdyni) był polskim kontradmirałem oraz oficerem mechaniki okrętowej.
Życiorys
Aleksy Parol przyszedł na świat w 1927 roku w Żyrardowie. W latach 1934–1941 uczęszczał do szkoły podstawowej w tym samym mieście, a w 1943 roku ukończył Szkołę Rzemieślniczo-Przemysłową w Pruszkowie. Od grudnia 1943 do lipca 1944 pracował jako tokarz w Fabryce Maszyn w Pruszkowie. Następnie, od sierpnia do października 1944, był przymusowo zatrudniony przy robotach ziemnych w Żyrardowie, a później pracował w prywatnym warsztacie ślusarsko-mechanicznym.
13 kwietnia 1945 roku został powołany do służby w ludowym Wojsku Polskim. Po ukończeniu w wrześniu 1945 roku Centralnej Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych w Łodzi otrzymał awans na stopień podporucznika w korpusie oficerów polityczno-wychowawczych. Po awansie został instruktorem propagandy w 43 Pułku Piechoty 12 Dywizji Piechoty w Szczecinie. Od stycznia 1946 roku pełnił funkcję kierownika klubu oficerskiego, a później kierownika świetlicy klubu. W lipcu 1946 roku rozpoczął naukę na Wydziale Technicznym Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni, którą ukończył w listopadzie 1950 roku z pierwszą lokatą. Jego pierwszym stanowiskiem w Marynarce Wojennej była rola oficera mechanika na niszczycielu ORP „Błyskawica”. W listopadzie 1952 roku objął stanowisko dowódcy działu bojowego V (maszynowego) na tym okręcie. W latach 1953–1954 uczestniczył w Wyższym Kursie Specjalistycznym dla Oficerów Mechaników w ZSRR.
Od grudnia 1954 roku kierował Oddziałem Technicznym w Szefostwie Techniki i Uzbrojenia Dowództwa Marynarki Wojennej w Gdyni. W latach 1955–1957 był szefem Zarządu Techniki i Uzbrojenia w Dowództwie Marynarki Wojennej. Od lutego do września 1957 roku pracował w Międzynarodowej Komisji Kontroli i Nadzoru w Indochinach. Po powrocie do kraju, w listopadzie 1957 roku, został zastępcą szefa Oddziału Naukowego Sztabu Głównego Marynarki Wojennej. Od kwietnia 1958 roku był zastępcą szefa w Szefostwie Służb Technicznych i Zaopatrzenia Marynarki Wojennej. W 1960 roku uzyskał tytuł inżyniera mechanika w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej, kończąc Specjalistyczne Studium Zaoczne. W 1968 roku otrzymał tytuł magistra inżyniera mechanika (studia zakończone z oceną bardzo dobrą). Od lipca 1968 do listopada 1980 roku był zastępcą szefa Służb Technicznych i Zaopatrzenia Marynarki Wojennej ds. technicznych. Na podstawie uchwały Rady Państwa PRL z 29 września 1973 roku otrzymał nominację na stopień kontradmirala, którą wręczył mu 10 października 1973 roku w Belwederze I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek w obecności przewodniczącego Rady Państwa prof. Henryka Jabłońskiego.
Od kwietnia 1981 do listopada 1990 roku był szefem Techniki Morskiej, pełniąc funkcję zastępcy Głównego Inspektora Techniki Wojska Polskiego w Warszawie. Do jego kluczowych zadań należała budowa serii trałowców małomagnetycznych. W październiku 1990 roku został pożegnany przez ministra obrony narodowej wiceadmirała Piotra Kołodziejczyka z powodu zakończenia zawodowej służby wojskowej, przechodząc w stan spoczynku z dniem 23 listopada 1990 roku.
Zmarł 20 października 1994 roku w Gdyni i został pochowany na cmentarzu Witomińskim (kwatera 51-25-9).
Awanse
Podczas swojej wieloletniej służby awansował kolejno na następujące stopnie oficerskie:
- podporucznik piechoty – 1945
- podporucznik marynarki – 1946
- porucznik marynarki – 1950
- kapitan marynarki – 1951
- komandor podporucznik – 1954
- komandor porucznik – 1955
- komandor – 1960
- kontradmirał – 1973
Życie prywatne
Aleksy Parol był synem Józefa, tokarza, i Henryki z Janiszewskich. Mieszkał w Gdyni. Był żonaty z Kunegundą Anną z domu Ankowską (1928–1979), z którą miał dwóch synów, a później z Wandą Parol (1936–2010). Jego pasją było malarstwo i rysunek; brał udział w wielu wystawach zbiorowych zarówno w kraju, jak i za granicą, będąc autorem kilkudziesięciu płócien.
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (Polonia Restituta) (1983)
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
- Order Sztandaru Pracy II klasy (1976)
- Złoty Krzyż Zasługi (1959)
- Srebrny Krzyż Zasługi (1951)
- Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1968)
- Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
- Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” (1973)
- Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
- Medal im. Ludwika Waryńskiego (1988)
- Srebrna odznaka „Zasłużonym miastu Gdyni” (1973)
- Order Sławy (ZSRR)
- Wpis do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich” (1979)
- inne odznaczenia
Przypisy
Bibliografia
- Mariusz Jędrzejko i inni, „Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002)”, Wydawnictwo Von Borowiecky, Warszawa 2002 (ISBN 83-87689-46-7)
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990, tom III: M–S, Toruń 2010, s. 132–134 (z fotografią)
- Janusz Królikowski, Admirałowie Polskiej Marynarki Wojennej 1945-2004, Toruń 2004, s. 103–105.
- Walter Pater, Admirałowie 1918-2005. Słownik biograficzny, Gdynia 2006, s. 116–117.
