Aleksy Franciszek Bachulski (urodzony 7 października 1893 roku w Warszawie, zmarł 6 maja 1951 roku tamże) był polskim historykiem, archiwistą oraz bibliotekarzem.
Życiorys
Był synem Karola i Franciszki z Ziembińskich. Jako półsierota w 1904 roku trafił do zakładu opiekuńczego „Nazaret”, w którym ukończył szkołę powszechną. W 1914 roku zdobył świadectwo ukończenia Gimnazjum im. Chrzanowskiego w Warszawie, zarabiając na naukę poprzez udzielanie korepetycji. W latach 1914–1918 pełnił funkcję kierownika w zakładzie „Nazaret”, starając się zapewnić odpowiednie warunki życia wychowankom w trudnych czasach wojny. Po ukończeniu studiów na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1925 roku, na podstawie pracy pt. Założenie klasztoru kanoników regularnych w Czerwińsku, uzyskał tytuł doktora.
W okresie od 1920 do 1937 roku pracował jako kustosz w Archiwum Skarbowym w Warszawie, gdzie szczególnie interesował się problematyką brakowania dokumentów (był współautorem broszury Brakowanie akt) oraz archiwami gospodarczymi. Uczestniczył także w pracach Komisji Rewindykacyjnej w Leningradzie i Moskwie. Był autorem publikacji Archeion oraz prowadził kursy archiwalne. W 1937 roku objął stanowisko wicedyrektora (a później dyrektora) Biblioteki Publicznej m.st. Warszawy. W listopadzie 1939 roku został aresztowany przez Niemców i uwięziony jako zakładnik. Po zwolnieniu z więzienia został zawieszony w swoich obowiązkach, a następnie przez władze okupacyjne mianowany dyrektorem Archiwum m.st. Warszawy. Zajął się zabezpieczaniem akt zlikwidowanych urzędów i instytucji warszawskich, samodzielnie prowadząc prace porządkowe i inwentaryzacyjne. W trakcie powstania warszawskiego zasoby archiwum zostały zniszczone przez Niemców. W 1945 roku Bachulski został mianowany dyrektorem odbudowanego archiwum i organizował jego działalność.
Wraz z Kazimierzem Konarskim i Adamem Wolffem był współautorem pierwszego Polskiego słownika archiwalnego.
Aktywnie działał w różnych towarzystwach naukowych.
Materiałami archiwalnymi Aleksego Franciszka Bachulskiego można zapoznać się w PAN Archiwum w Warszawie pod sygnaturą III-1.
Był żonaty z Haliną Szellerówną i miał czworo dzieci. Zmarł 6 maja 1951 roku w Warszawie, a jego ciało spoczywa na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 227-6-1,2).
Ordery i odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi (przyznany 9 listopada 1932 roku)
Przypisy
Bibliografia
Słownik biograficzny archiwistów polskich, t. I 1918–1984, Warszawa–Łódź 1988.
