Aleksy, znany również jako Aleksandr Pietrowicz Diechtieriow (ur. 19 kwietnia 1889 w Wilnie, zm. 19 kwietnia 1959 w tym samym mieście) – był rosyjskim biskupem prawosławnym.
Życiorys
Ukończył klasyczne gimnazjum w rodzinnym Wilnie w 1908 roku, a następnie Szkołę Morską Dalekiej Żeglugi w Lipawie, którą ukończył w 1911 roku. Pracował jako szturman (odpowiednik bosmanmata) na statku „Birma”, będącym własnością Rosyjskiego Towarzystwa Wschodnioazjatyckiego. W 1913 roku przeszedł do pracy w oddziale statystycznym zajmującym się opisem flory subtropikalnej w Zakaukazie. Po rozpoczęciu I wojny światowej został zmobilizowany do oddziału technicznego XII Armii, gdzie stacjonował w Rydze. W 1917 roku był wspomniany jako redaktor pisma literacko-artystycznego w Rostowie, a w kolejnym roku jako lektor i dziennikarz w Woroneżu. W latach 1918–1920 mieszkał nad Donem, gdzie angażował się w ruch skautowski i wydawał „Gazetę Pedagogiczną”.
W 1920 roku opuścił Rosję i udał się do Anglii, jednak nie dotarł do celu podróży; z powodu choroby tyfusu opuścił statek w Konstantynopolu. Aktywnie działał w środowisku rosyjskiej emigracji, pełniąc rolę wychowawcy w Gimnazjum Gallipolskim od 1920 do 1923 roku, a następnie przeniósł się do Bułgarii, gdzie pracował w oddziale zarządzającym rosyjskimi szkołami oraz kierował rosyjskimi domami dziecka w Szumenie, Wielkim Tyrnowie i Leskowcu.
Duchowny
W 1935 roku złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze św. Hioba Poczajowskiego w Ladomirovej, a w 1938 roku przyjął święcenia kapłańskie. Jako hieromnich służył w cerkwi rosyjskiej w Użhorodzie i był redaktorem pisma „Православный Карпатский вестник”.
W 1941 roku został proboszczem parafii św. Aleksandra Newskiego w Aleksandrii. W 1945 roku, pozostając na tym stanowisku, przyjął jurysdykcję Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, a rok później uzyskał obywatelstwo ZSRR. Został aresztowany przez policję egipską w sierpniu 1948 roku i spędził w więzieniu do maja roku następnego; po zwolnieniu udał się do Związku Radzieckiego.
12 lutego 1950 roku w soborze św. Aleksandra Newskiego w Preszowie został wyświęcony na biskupa preszowskiego. Został pierwszym ordynariuszem jednej z eparchii Egzarchatu Czechosłowacji, utworzonej po przymusowej likwidacji Kościoła greckokatolickiego na Słowacji przez władze komunistyczne. Po pięciu latach objął funkcję locum tenens eparchii wileńskiej i litewskiej, a rok później na stałe zajął tę katedrę, by w 1957 roku zostać arcybiskupem. Zmarł w Wilnie i został pochowany na terenie monasteru Świętego Ducha w tym mieście.
Działalność literacka
W 1906 roku opublikował swoje pierwsze wiersze w gazecie „Северо-западный голос”, a dwa lata później wydał tomik „Неокрепшие крылья”. Jest także autorem wielu utworów dla dzieci, takich jak „Смерть Игрушки”, „С детьми эмиграции”, „Школьный год”, „Розовый дом”, „Моя маленькая Россия”, „Детские игры”, „Медвежата”, „Лесная быль”, oraz tekstów religijnych, w tym „Писатель Ангельского чина”, „Белый крин”, „Сокровище неоцененное”, „С Богом в путь”, „Моисей Угрин”, „Газдыня Анна”, etiudy dramatycznej „Среда”, a także dramatów „Образы прошлого” i „После бури”. W 1935 roku za wiersz „Я Русь люблю” otrzymał nagrodę Związku Rosyjskich Pisarzy i Dziennikarzy Królestwa Jugosławii. Jego utwory były publikowane w rosyjskiej prasie emigracyjnej. Napisał również pracę poświęconą Ignacemu (Brianczaninowowi).
Przypisy
